ارزيابي و سنجش فضايي محيط‌زيست شهري با رويكرد شهر سبز (مطالعه موردي: كلان‌شهر تهران)

برنامه‌ريزي و مديريت شهري در شهر سبز برمبناي مديريت اكولوژيكي است كه با تطبيق شاخص‌هاي زيست‌محيطي به‌دنبال پايداري اكولوژيكي و به‌تبع آن توسعه پايدار شهري است. تهران از جمله شهرهايي است كه در دهه‌هاي اخير به‌دليل تمركز شديد، ازدحام ترافيك، آلودگي هوا و افزايش منابع آلوده‌كننده محيط‌زيست، فشار اكولوژيكي گسترده‌اي بر طبيعت وارد كرده است. در پژوهش توصيفيتحليلي حاضر با هدف شناسايي شاخص‌هاي شهر سبز، به ارزيابي و مقايسه وضعيت زيست‌محيطي شهر تهران پرداخته شد. جامعه آماري شهرهاي آسيايي و مناطق 22گانه تهران است. وضعيت هريك از شاخص‌ها نيز به تفكيك مناطق از منابع كتابخانه‌اي و مراجعات سازماني جمع‌آوري شده است. روش اين پژوهش در دو گام اصلي طراحي و تدوين شده است. در ابتدا براي تعيين و شناخت ميزان سبزبودن شهر تهران، با استفاده از مدل تحليل شبكه‌اي فازي و مدل رتبه‌بندي ويكور، جايگاه اين شهر در ميان شهرهاي آسيايي تعيين و اولويت‌بندي شد. سپس با استناد به اوزان اختصاصي شاخص‌ها و مدل ويكور، رتبه‌بندي هريك از مناطق 22 گانه شهر تهران صورت گرفت تا اهميت هريك از آن‌ها در وضعيت كنوني شهر تهران مشخص شود. براساس نتايج، شهر تهران با قرارگيري در رتبه پانزدهم شهرهاي آسيايي از منظر شهر سبز، وضعيت نسبتاً نامطلوبي دارد. همچنين بررسي وضعيت زيست‌محيطي با رويكرد شهر سبز در ميان مناطق تهران نشان مي‌دهد مناطق 1، 4 و 8 در بهترين وضعيت و مناطق 10، 11 و 12 در بدترين وضعيت قرار دارند.