سياست‌هاي زمين‌شهري و تأثير آن در توسعۀ فيزيكي شهر اصفهان

پيدايش شهرها و سابقۀ شهرنشيني در ايران قدمت زيادي دارد، اما افزايش و توسعۀ سريع شهرها به دهه‌هاي اخير مربوط است. چنانچه در طول نيم قرن گذشته جمعيت شهرنشين كشور از 4/31 درصد در سال 1335 به 71 درصد در سال 1390 افزايش يافت. تعداد شهرها نيز از 199 به 1300 رسيد. در پي گسترش و توسعۀ شهرها، سياست‌هاي زمين‌شهري و نحوۀ اجراي آن مورد توجه قرار گرفت؛ زيرا زمين بستر توسعۀ شهر و عامل اصلي در شكل‌گيري توسعه و گسترش شهرهاست. همچنين بايد توجه داشت كه طرح جامع شهري (درصورت رفع نارسايي‌ها) سازندۀ پايه‌ها و اصول قدرتمند قانوني براي تصمـيم‌گيري درمورد مقولۀ اراضي شهري است و استفاده مؤثرتر از منابع عمومي جامعه را امكان‌پذير مي‌كند. بدين‌منظور هدف پژوهش بنياديكاربردي و توصيفيتحليلي حاضر، بررسي نارسايي‌هاي طرح‌هاي جامع و ارزيابي سياست‌هاي زمين‌شهري و تأثير آن‌ها در توسعۀ فيزيكي شهر اصفهان است. نتايج نشان مي‌دهد تعيين سياست‌هاي كلي زمين و اهداف توسعۀ شهر بدون طرح جامع امكان‌پذير نيست. همچنين طرح‌هاي جامع (در صورت رفع نارسايي‌ها و ارائۀ مدل) قابليت كاربرد بالايي براي تعيين سياست‌هاي كلي زمين و اهداف توسعۀ شهر دارند. در صورتي كه سياست‌هاي زمين‌شهري با اهداف توسعۀ طرح‌هاي جامع هماهنگ شود، قطعاً از ناهنجاري‌ها و گسترش بي‌رويۀ شهرها (از جمله اصفهان) جلوگيري خواهد شد.