بررسي ديدگاه سلفيه جهادي در شيوه رفتار با اسراء

سلفيۀ جهادي به‌عنوان گروهي كه تنها راه گسترش اسلام را جهاد مسلحانه مي‌دانند، در پيشبرد انديشۀ خود به رفتارهاي ناشايستي در مقابل مخالفانِ خود اقدام مي‌كنند؛ از‌اين‌رو، ضمن تفسير «جهاد» به «قتال»، به جواز گردن‌زدنِ مخالفان خود و اسيران قائل‌اند. تكفيري‌ها براي مشروعيت‌بخشي به اين عملكرد خود، به آياتي از قبيل آيۀ 4 سورۀ محمد، آيۀ 12 و آيۀ 67 سورۀ انفال و همچنين به وعدۀ پيامبر(ص) به مشركان قريش بر ذبح آنان، اقدام خليفۀ دوم در اذن‌‌دادن بر گردن‌زدن ذوالخويصره، سيرۀ پيامبر(ص) در گردن‌زدنِ اسيرانِ بدر و به رواياتي از قبيل «إنما بعثت بضرب الرقاب» استناد مي‌كنند؛ ولي با بررسيِ صورت‌گرفته در اين استدلال‌ها معلوم شد كه آيات مورد استناد، هيچ دلالتي بر جواز گردن‌زدن ندارند و روايات نيز ضمن ضعف سندي و تقطيعِ صورت‌گرفته، در كتاب‌هاي رواييِ معتبرِ اهل‌سنت نيامده‌اند؛ از‌اين‌رو قابل‌اعتماد نيستند. علاوه بر آن، معارف ناب اسلامي از اموري كه باعثِ نشان‌دادنِ چهره‌اي خشن از اسلام مي‌شود، به‌شدت نهي كرده است. در اين نوشته با تكيه بر منابع كتابخانه‌اي و اينترنتي، ضمن تحليل و توصيف ديدگاه سلفيۀ تكفيري در شيوۀ رفتار با اسير، به نقد اين ديدگاه پرداخته شده است.