مؤلّفه هاي نهيليسم در آثار صادق هدايت و زكريا تامر

بدبيني به هستي و مناسبات آن، همواره در طول تاريخ بشر مطرح بوده است؛ ليكن رويكرد به آن به صورت يك مكتب فكري رسمي و با نام نهيليسم از ثمرات مدرنيسم مي باشد كه به موازات ادامۀ حيات در آثار فيلسوفان و متفكران در اشعار شعراي زبان فارسي و عربي بازتاب يافته است. از آنجا كه يكي از بهترين روش هاي تبيين يك مسأله، مقايسه آن با نمونه اي هم شأن و هم جنس است، نوشتار حاضر با روش توصيفي تحليلي، عناصر و مؤلّفه هاي مشترك نهيليسم را در آثار صادق هدايت و زكريا تامر به عنوان دو نويسنده پيشتاز در داستان نويسي مدرن ايران و سوريه كه به پوچ انگاري گرايش يافته اند مورد كاوش قرار داده، تا برخي از آسيب هاي مترتّب بر اين مكتب فكري مشخص شود و عوامل روي آوردن اين دو نويسنده به انديشه هاي نهيليستي مورد بررسي قرار گيرد. يافته ها نشان مي دهد كه عليرغم تعلّق هدايت و تامر به دو فرهنگ و دو جامعۀ متفاوت، پوچ انگاري، يأس، بدبيني نسبت به فرد و جامعه، مرگ انديشي و درون گرايي، بر افكار هر دو مستولي است و آشنايي با آثار متفكران غرب، استبداد و خفقان داخلي از عوامل مشترك و مؤثر در سوق دادن هر دو نويسنده به نهيليسم بوده است.