تحليلي از مشخصه‌هاي اقتصادي - اجتماعي مرتبط با طلاق در ايران

طي دهه‌هاي اخير، طلاق در ايران روند رو به افزايشي داشته است. اين مقاله روند تغييرهاي طلاق و همچنين، مشخصه‌هاي اقتصادي اجتماعي افراد مطلقۀ ايران را در ساليان اخير بررسي مي‌كند. براي اين كار، از داده‌هاي ثبت احوال كشور، و همچنين، از نتايج منتشرشدۀ سرشماري‌هاي 1365 تا 1395 و اطلاعات فردي مربوط به نمونۀ 2 درصدي سرشماري 1395 استفاده شده است. براي بررسي اهميت نسبي همبسته‌هاي متفاوت افراد، مدل‌ رگرسيون لوجستيك براي داده‌هاي سطح فردي سرشماري 1395 به كار برده شده است. يافته‌هاي پژوهش، روند رو به‌ رشد طلاق را در طي ساليان اخير نشان مي‌دهد. درصد افراد مطلقه طي سرشماري‌هاي 1365 تا 1395 افزايش داشته است. گذشته از آن، نسبت افراد مطلقۀ باسواد بيشتر از افراد مطلقۀ بي‌سواد است. بيشترين طلاق‌ها در سال‌هاي ابتدايي ازدواج اتفاق افتاده است. مطابق يافته‌هاي تحليل چندمتغيره نيز احتمال بودن در وضعيت طلاق، در بين زنان بيش از مردان، در بين ساكنان نقاط شهري بيش از نقاط روستايي و در ميان بيكاران، بيش از ساير وضعيت‌هااست. همچنين، براساس نتايج، تحصيلات، رابطه‌اي U شكل معكوس را با تجربۀ طلاق نشان مي‌دهد؛ به‌طوري‌كه داشتن تحصيلات «راهنمايي و متوسطه» و «ديپلم»، بيشترين احتمال ماندن در وضعيت طلاق را نشان مي‌دهد. در سطوح پايين‌تر و بالاتر تحصيلي اين احتمال كمتر برآورد مي‌شود.