گونه‌شناسي تجربۀ زيستۀ عشق

عشق از مهم‌ترين مفاهيم انساني و پايۀ اساسي شكل‌دهي ارتباط بين دو جنس است كه در علوم مختلف و آرا و نظريات فلاسفه و متفكران به روش‌هاي متفاوتي بررسي شده است. با وجود اين، دربارۀ نگاه از درون و از منظر كنشگران درگير در رابطۀ عاشقانه، كمتر بحث شده است. هدف پژوهش حاضر، كاوش در تجربۀ زيستۀ عشق و گونه‌شناسي آن بود. براي اين منظور با رويكرد پديدارشناسي با 14 نفر از دانشجويان دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتي اصفهان كه عشق را تجربه كرده بودند، مصاحبۀ عميق شد. تجزيه و تحليل مصاحبه‌ها با استفاده از روش كوليزي، نشان‌دهندۀ آن بود كه چهار گونۀ عشق‌ورزي از تجربۀ مشاركت‌كنندگان استخراج‌شدني است: 1 عشق‌‎ به‌منزلۀ دستاورد، با دو زيرمقولۀ ساخت تجارب مشترك و صعود، 2 عشق به‌منزلۀ تجربۀ عاطفي غيرمنتظره، با دو زيرمقولۀ تجربۀ دست‎يافتني و تجربۀ دست‌نيافتني، 3 عشق به‌منزلۀ اعتياد و 4 عشق به‌منزلۀ تجربۀ فيزيولوژيك. همچنين گونۀ تجربۀ غيرعاشقانه‌اي در يافته‌ها شناسايي شد: «تجربۀ رابطۀ جنسي عاري از عشق». در مجموع مي‌‌توان گفت كنشگران بر مبناي تجارب گوناگون در طول زندگي و ساختاري كه در آن رشد كرده‌اند، گونه‌هاي مختلف عشق‌ورزي را شكل مي‌دهند؛ اما تجربۀ مشترك در همۀ آنها، رويارويي با عشق به‌منزلۀ امري زميني و دست‌يافتني است.