خوانش انتزاعي مردان و خوانش انضمامي زنان مطالعه كانوني گروه‌هاي مخاطبان از برخي عكس هاي ايراني

ادراك مخاطب از اثر، اوج كنش ارتباطي مخاطب در سيستم هنر است كه طي آن مخاطب با ارزيابي اثر، به فهم آن نائل مي شود. مخاطب در كوشش براي ساختن مفهومي منسجم از اثر، عناصري از اثر را انتخاب مي كند و در كل‌هايي منسجم مانند ارائه ي روايت از اثر، سازمان مي دهد. پيش فرض هاي ادراك كه محصول تجربه ي زيسته و مشخصه هاي اجتماعي مانند جنسيت و تحصيلات هستند؛ چارچوبي پديد مي آورند كه مطالب بعدي در آن تفسير مي‌شوند. براين اساس، فرضيه ي پژوهش اين است كه در خوانش جنسيتي عكس مردان رويكرد انتزاعي و زنان رويكرد انضمامي دارند؛ در اين مقاله با تفكيك نظري خوانش انتزاعي/ انضمامي و در سطحي فراتر شناخت تفسيري/ تأويلي، به مطالعه ي مواجهه ي مخاطبان با چهار عكس ايراني پرداخته شد. روش پژوهش كيفي است و با استفاده از مصاحبه ي كانوني، به بررسي و دسته بندي خوانش ها پرداخته شد. براساس يافته هاي پژوهش، خوانش مخاطبان را مي توان به تفسيرهاي انتزاعي مردان و تأويل هاي انضمامي زنان تقسيم كرد و اينكه زنان در خوانش، بيشتر از مردان از تركيب تأويل و تفسير استفاده مي كنند. اگرچه مخاطبان، در سطوح مختلف تحصيلي نيز تفاوت داشتند. به عبارتي مردان و زنان با تحصيلات پايين رويكردهاي تاويلي بيشتري داشتند و برخي زنان با تحصيلات بالا نيز گاهي رويكردهاي تفسيري را در پيش مي گرفتند.