خوانشي در باب معاصريت در هنر

در تعريف واژه ي معاصر، برخي تنها وجه امروزي بودن (درزماني) را مورد نظر قرار داده و گروهي ديگر، با نگاهي فرازماني، به تعريف آن در نسبت با اجتماع پرداخته اند. هدف از اين پژوهش، رسيدن به پاسخي براي اين پرسش بنيادي است كه آيا دوره معاصر شامل بازه زماني خاصي از هنر يك سرزمين، با تمامي آثار مربوط به آن دوره است و يا اين واژه، تنها بر آثاري كه با مصاديق آن همخواني دارند، قابل اطلاق است؛ مصاديقي كه گاه از جنبه نو بودن فراتر رفته و دايره تعلقات اين واژه را دگرگون مي كند. روش تحقيق در اين پژوهش به شيوه توصيفي_تحليلي بوده و جمع آوري اطلاعات با استفاده از اسناد و منابع كتابخانه اي انجام شده است. بنا بر نتيجه، آنچه بيش از ساير ديدگاه ها مي تواند به عنوان تعريفي نسبتاً دقيق از معاصريت قلمداد شود، ديدگاه بازماني است. بر مبناي اين ديدگاه، آثار هنري با وجود ساكن شدن در ظرف زماني و مكاني معين، به آن محدود نگرديده و ممكن است با گذر زمان، با زمينه هاي هنري آينده خود همايند شوند. در نتيجه معاصريت در قطب دوم اثر هنري، يعني مخاطب، ظرف زمان را مي پذيرد ولي در قطب اول آن، كه مربوط به توليد اثر هنري است، پذيراي ظرف و محدوده زماني نيست.