تحليل فضايي پايداري اقتصادي سكونتگاه هاي روستايي (منطقه سبزوار- نيشابور)

توسعه پايدار نواحي روستايي به عنوان راهبردي جامع و پايدار منوط به وجود پايداري اقتصادي در كنار ساير ابعاد پايداري است. با اين حال بي­عدالتي اقتصادي، عدم ثبات سازوكارهاي اقتصادي، سطوح پايين رفاه اقتصادي، فقر، بيكاري، نارضايتي شغلي و درآمدي، همواره پايداري اقتصادي نواحي روستايي را با ترديد مواجه نموده­است و سطوح مختلفي از نابرابري­هاي فضايي را به همراه دارد. از آنجا كه جلوه­هايي از فقر، بيكاري، نارضايتي از اشتغال، درآمد و سطوح پاييني از رفاه اقتصادي، در منطقه سبزوار – نيشابور(غرب استان خراسان رضوي)، به چشم مي­آيد، محقق با هدف تحليل فضايي پايداري اقتصادي سكونتگاههاي روستايي منطقه، با استفاده از 48 نماگر، در قالب 516 پرسشنامه در قالب 50 واحد پايه، تحليل پايداري اقتصادي سكونتگاه­هاي روستايي منطقه را مورد توجه قرار داده­است. جهت تعيين سطح پايداري اقتصادي، آزمون آماري تي­تك نمونه­اي و جهت الگوسازي اختلافات فضايي، خودهمبستگي فضايي در دو سطح عمومي (آماره موران و آماره G)، و محلي (آمارهGi*) استفاده­شده­است. جهت ساخت واحدهاي پايه نظريه MAUPT، مدل چهار ضلعي بكار رفته­است. نتايج حاكي است پايداري اقتصادي روستاهاي منطقه كمتر از ميانگين مورد انتظار است و در سطح ضعيف قرار دارد، همچنين ارزش­هايي با مقادير مشابه تمايل به تشكيل خوشه دارند، بنابراين مقادير پايداري اقتصادي الگوي فضايي خوشه تشكيل داده­اند. مقادير آماره عمومي G، نشان مي­دهد كه تشكيل خوشه­ها در سطح فضا ناشي از تمركز مقادير زياد و يا كم نيست بلكه بصورت تصادفي است. همچنين تحليل لكه ­هاي داغ در سطح محلي مبين اين است كه در قسمت شرق منطقه، لكه­هاي داغ تشكيل شده و در نوار شمالي لكه­ هاي سرد تشكيل شده ­اند، كه نشان ­دهنده ميزان پايين پايداري اقتصادي در اين مناطق نسبت به ميانگين منطقه است.