سير پيدايش نقوش گياهي در هنر صدر اسلام (با رويكرد ويژه به نقوش اسليمي و ختايي)

دوران هنر اسلامي شكوهمندترين دوره تاريخ هنر و برخوردار از ارزشمندترين دستاوردهاي بشري در عرصه هنري به شمار مي آيد و شامل انواع متنوعي از فن ها و گرايش ها همچون معماري، خوشنويسي، نقاشي، سراميك و مانند اينها مي شود. در هنر اسلامي عناصر تكرار شونده زيادي وجود دارد، مانند: استفاده از طرح هاي هندسي يا ترسيمي غير واقع گرايانه از گل و گياه كه به اسليمي معروفند. نقوش اسليمي در هنر اسلامي اغلب به عنوان نمادي از طبيعت بيكراني به كار مي رود كه مخلوق خداست. همچنين تعمد در عدم بازنمايي و تقليد دقيق طبيعت را معمولاً به عنوان نشاني از فروتني هنرمندان دانست هاند كه معتقد بودند ايجاد كمال تنها از آن خداوند است. اين پژوهش ابتدا به سير پيدايش نقوش گياهي در هنر صدر اسلام و زمينه كاربرد آنها، سپس به چگونگي شكل گيري صورت انتزاعي نمادها و همچنين به ميزان تاثيرپذيري اين نقوش از دوران قبل از آن پرداخته است. در اين پژوهش كه به صورت توصيفي - تحليلي است وگردآوري اطلاعات نيز به شيوه كتابخانه اي و ميداني صورت پذيرفت هاست، يافته ها بيانگر اين است كه نقوش اسليمي در ابتدا به دليل ممنوعيت تصويرسازي انسان در صدر اسلام متداول شد كه بن مايه هايي از هنر ساساني داشته است و كم كم براساس تعاليم خاص آن دوران، شكلي انتزاعي و آبستره به خود گرفته و بر ساير هنرهاي اين دوره هم تاثيرگذاشته است.