پژوهش معناشناختي درب چوبي منسوب به خواجه مرجان بن عبدالله ( 8ه.ق/ 14 م)، براساس آراي كلود لوي استراوس

درب چوبي منسوب به خواجه مرجان بن عبدالله، متعلق به قرن هشتم هجري قمري، مقارن با فرمانروايي شيخ اويس، دومين سلطان جلايري است. اين درب كه فاقد شناسنامه اطلاعاتي است، اكنون در موزه‌ي ملي ايران نگهداري مي‌شود. جلوه‌هاي آفرينش اين درب با تسلسلي از تقابل‌ها و به مدد انعكاس جوهره‎ ناب اشكال هندسي و بسط مفاهيمي نمادين چون صليب شكسته و نوشتار (مُسَبِّبَ الاَسبابِ وَ يا مُفَتِّحَ الاَبوابِ)، شكل گرفته‌است. در اين جستار برآنيم تا با تحليل ساختاري اثر مبتني بر آراء كلود لوي استراوس، انسان‎شناس و ساختارگراي فرانسوي (1908-2009)، لايه‎هاي دروني و حقايق پنهان اين اثر را رمزگشايي نماييم. اين پژوهش كه با هدف معناشناسي عناصر نمادين صورت پذيرفته درپي پاسخگويي به اين پرسش‌ها ‌است: الگوهاي بصري و مفهومي در اثر چگونه تبيين مي شود؟ رابطه معنادار نقش صليب شكسته با درب چوبي منسوب به خواجه مرجان بن عبدالله چيست؟ روش تحقيق پژوهش، توصيفي-تاريخي و تحليلي است و گردآوري مطالب به شيوه‎ي كتابخانه‎اي است. مهم‌ترين يافته‌ي اين پژوهش اين‌ است كه خالق درب چوبي منسوب به خواجه مرجان بن عبدالله، از طريق ايجاد هماهنگي ميان مؤلفه هاي غيرزباني (فرم) و ساختار زباني (نوشتار) كليتي واحد آفريد تا مخاطب ضمن تلاش براي روزي حلال به ساحتي متعالي گام نهد.