بررسي تطبيقي نگارۀ ديو در مكاتب نگارگري دوران ايلخاني و تيموري

در هنر نگارگري، نگارگران تمامي مكاتب ذهنيتي كامل و فعال درباره نبرد كيهاني ميان آفرينش اهريمني و آفرينش ايزدي داشتند. در اين ميان ديو كه نماد اهريمن و دشمن است با چهره هاي حيواني با شاخ ودم و عريان، با سلاح هاي بدوي و ديگر موارد نشان داده شده است. نگارگران با نمايش اين ويژگي ها به نوعي به برتري آفرينش ايزدي در مقابل آفرينش اهريمني اشاره كرده اند. هدف اصلي پژوهش، بررسي نقش ديو در نگاره هاي دوره ايلخاني و تيموري (هرات وشيراز) و تفاوت طراحي نگاره هاي آن است. سؤالات اصلي پژوهش عبارتند از؛1 ويژگي ها و شاخصه هاي شكلي ديو در نگاره هاي دوره ايلخاني و تيموري چيست؟2: تفاوت چهرۀ ديوان در نگاره هاي دوره ايلخاني و تيموري چگونه قابل تبيين است؟ نتايج پژوهش نشان مي دهد، ديو در نگاره هاي اين دوران با توجه به وجه حيواني آن ترسيم و با ويژگي هاي حيواني در كالبد آدمي نقش شده است. از سويي ديگر تفاوت در تصوير نقش آن در اين مكاتب ابتدا برگرفته از وجه استعاري شاهنامه و سپس تلقي شخصي نگارگر و خوانش او از متن، سليقه هنري دوران او و مكتبي كه در آن رشد كرده و يا اقتضاي شرايط اجتماعي و فرهنگي او است. اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي و تطبيقي و براساس مطالعات كتابخانه اي انجام شده است.