تحليل تطبيقي و زيباشناختي آرايه هاي چوبي مسجد جامع سرآور گلپايگان با مساجد آذربايجان

علي رغم آن كه شيوه ها و هنرهاي تزييني بناهاي گذشته در سكونت گاه هاي شهري و مراكز جمعيتي بزرگ عمدتاً در قالب يك فرهنگ فراگير و منطبق با اصول و موازين هنري هر دوره انتظام يافته است، ساخت و تزيين بنا در مناطق روستايي بيشترتابع فرهنگ، مقتضيات و شرايط محيطي روستا بوده و از قوالب و ساختارهاي هنري رايج هر دوره، نشان هاي كمتري در آنديده مي شود. با در نظر گرفتن چنين خصيصه اي در پژوهش حاضر، آرايه هاي چوبي به كار رفته در منبر، سقف و درب ورودي مسجد جامع سرآور گلپايگان در مقايسه با تزيينات چوبي به كار رفته در مساجد آذربايجان، به عنوان نمونه هاي شايان توجه اين گونه تزييني، معرفي، مطالعه و تحليل شده است. روش مورد استفاده در اين پژوهش، شيوه اي توصيفي-تحليلي با بهره گيري ازبررسي هاي ميداني، مطالعات كتابخانه اي و مقايسه تطبيقي است. بر اساس عمده نتايج حاصله، مسجد جامع سرآور ازجمله بناهاي روستايي است كه آرايه هاي چوبي آن به دو دوره تيموري و صفوي تعلق داشته و اين آرايه ها ضمن تأثيرپذيري از ويژگي هاي عمومي حاكم بر هنرهاي تزييني اين دو دوره، عرضه كننده پاره اي از ويژگي هاي يگانه و متفاوت است كه نشأت گرفته از شيوه هاي خاص و بومي منطقه ساخت اثر بوده و در مقايسه با نمونه هاي آذربايجان، علي رغم برخي وجوه تشابه، متفاوت است.