ارتباط ميزان ساعات تمرين با اضطراب و عملكرد اجراييِ دانشجويان نوازندگي سازهايِ غربي در امتحانات عملي

اختصاص زمان لازم براي تمرين، عاملي اساسي در رشد مهارت‌هاي اجرايي، كاهش اضطرابِ مخربِ هنگام اجرا و بهبود عملكرد تحصيلي است. هدف از اين پژوهش، يافتن روابطي معني‌دار بين ساعات تمرين و اضطراب اجرايي و عملكرد تحصيلي دانشجويان رشته نوازندگي موسيقي جهاني دانشگاه هنر است. اين مطالعه ي همبستگي-پيمايشي، به صورت مقطعي در دي ماه سال 1395 روي 102 نفر از دانشجويان كارشناسي نوازندگي موسيقي جهاني انجام شد. اطلاعات مربوط به ساعات تمرين هفتگي، روزانه و اطلاعات دِموگرافيك، با تكميل پرسش‌نامه‌اي به صورت خودگزارش‌دهي جمع آوري شد. ميزان اضطراب با پرسش‌نامه‌هاي اضطراب صفتحالت اسپيلبرگر و اضطراب اجرايي آزبُرنكِني ارزيابي و عملكرد تحصيلي بر اساس معدل كل دروس عملي به دست آمد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، آزمون tمستقل و تحليل رگرسيون چندگانه، توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معني‌داري 0.05 انجام شد. نتايج نشان داد، بين ساعات تمرين و اضطراب و عملكرد تحصيلي دانشجويان، ارتباط معني‌داري وجود ندارد. همچنين از بين متغيرهاي دموگرافيك، سال‌هاي نوازندگي به عنوان متغير پيش‌بينِ عملكرد تحصيلي در حاشيه معني‌داري بود. با توجه به نتايج، به نظر مي‌آيد ساعات تمرين دانشجويان اثربخشي لازم را در بهبود عملكرد تحصيلي و كاهش اضطراب ندارد. لذا در نظر گرفتن برنامه‌اي آموزشي جهت آشنايي دانشجويان با روش‌هاي صحيحِ تمرين مفيد به نظر مي‌رسد.