مروري بر خستگي رشته حفاري، تعيين برنامه بازرسي و شناسايي ناتواني خستگي

خستگي به عنوان دليل اصلي ناتواني اجزا رشته حفاري شمرده مي شود. ناتواني خستگي يكي از مشكلات پرهزينه در عمليات حفاري چاه هاي نفت و گاز است كه ممكن است علاوه بر اينكه باعث ايجاد وقفه هاي طولاني عمليات حفاري گردد، منجر به افزايش هزينه ي مانده يابي و حتي در برخي موارد از دست رفتن چاه شود. ناشناخته بودن برخي از پارامتر هاي موثر بر خستگي مانند كيفيت متريال و ساخت قطعات، فركانس بارگذاري و شرايط عمليات موجب پيچيدگي موضوع خستگي و تخمين نادرست عمر كاركرد قطعات مي گردد. در بخش اول اين مقاله پارامتر هاي موثر بر خستگي اجزا رشته حفاري بررسي مي گردد. در بخش دوم، تعيين برنامه بازرسي دوره اي رشته حفاري توضيح داده شده است. در اين بخش استفاده از روش هاي سنتي مانند ساعت كاركرد يا متراژ حفاري با معيار آسيب خستگي تجمعي جهت تعيين فواصل بازرسي دوره اي مقايسه گرديده است. نشان داده مي شود تقريب عمر خستگي با روش هاي تنشعمر، كرنشعمر و مكانيك شكست جهت تعيين آسيب خستگي قابل انجام است. همچنين مشخص مي شود استفاده از معيار آسيب خستگي تجمعي كه در استاندارد api ارائه گرديده در برخي موارد مانند محيط هاي غير خورنده و تنش هاي پايين، غيرمحافظه كارانه و در محيط هاي خورنده و تنش بالا محافظه كارانه است كه دليل آن، روش محاسبه عمر خستگيِ به كار گرفته شده و فرضيات اوليه بوده است در حالي كه استفاده از روش مكانيك شكست بر مبناي شروع و گسترش ترك، يك راه حل عملي براي تعيين فواصل بازرسي و جلوگيري از ناتواني خستگي را نتيجه مي دهد. همچنين، در بخش سوم به روش هاي شناسايي ناتواني خستگي پرداخته شده و اقدامات اصلاحي به منظور كاهش اين آسيب توضيح داده مي شود.