رويكردي تركيبي براي اولويت‌بندي ريسك براساس تحليل خطا و نقشه‌شناختي فازي (مطالعۀ موردي: صنعت قطعات خودرويي)

افزايش رقابت، گسترش توقعات، تقاضاي مكرر مشتري و تغييرات سريع فناوري، سبب رشد سريع تعهدات توليدكنندگان امروزي شده است؛ به نحوي كه هر كمبود و انحراف در عملكرد محصول توليدي، به از دست دادن سهم بازار توليدكننده مي‌انجامد. براي رفع معضل موجود و بهبود كيفيت محصولات، بايد به شناسايي خطاهاي موجود پرداخت. در اين پژوهش، بررسي روش تجزيه و تحليل حالات خطا و آثار آن، با كمك تيم چندتخصصي در صنعت قطعات خودرويي صورت گرفت و خطاهاي بالقوه شناسايي شد. سپس براي دستيابي به نتايجي مطابق با واقعيت و رفع ايرادات موجود در عدد اولويت ريسك، ارتباط دروني ميان خطاهاي مورد شناسايي درنظر گرفته شد؛ زيرا ممكن است وقوع و كنترل هر خطا بر ساير خطاها اثرگذار باشد. به بيان ديگر، اولويت‌بندي خطاها براساس روش نقشه‌شناختي فازي با درنظرگرفتن سه معيار شدت، احتمال وقوع و احتمال تشخيص، همچنين ارتباط دروني هر خطا با ساير خطاها صورت مي‌گيرد. بررسي موردي درخصوص واحد توليدي قطعات خودرو، نشان‌دهنده توانايي رويكرد ارائه‌شده در اولويت‌بندي خطاها با استفاده از يكپارچه‌سازي تجزيه و تحليل حالات خطا و نقشه‌شناختي است.