شناسايي عوامل مديريت انتظامي مؤثر بر پيشگيري از تصادفات رانندگي

زمينه و هدف: با توجه به تنوع و پيچيدگي ترافيك، وقوع تصادفات شديد رانندگي با خسارت‌هاي سنگين جاني و مالي در كشور و افزايش فوت‌ شهروندان در تصادفات، ريشه‌يابي و تحقيق پيرامون علل وقوع تصادفات براي پيشگيري ضروري به نظر مي‌رسد. بدين منظور در اين پژوهش تلاش شده عوامل مديريت انتظامي كه در پيشگيري از تصادفات بيشترين تأثير را دارند، شناسايي شوند. روش‌شناسي: اين پژوهش از نظر نحوه گردآوري داده‌ها، اسنادي، از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش تحقيق، توصيفي تحليلي است كه به روش پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري شامل مديران، اساتيد، متخصصان و كاربران ترافيكي به تعداد 3759 نفر است كه با استفاده از رابطه كوكران تعداد 196 نفر از آنها به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. براي تحليل داده، از آزمون‌هاي معادلات ساختاري و تحليل عاملي تائيدي استفاده شد. يافته‌ها: عوامل و متغيرهايي نظير آموزش و ارتقاي فرهنگ ترافيك، مهندسي ترافيك، اجراي قوانين و مقررات، شرايط محيطي و نبود مديريت واحد در حوزه ترافيك، به‌عنوان عوامل مؤثر در پيشگيري از تصادفات شناسايي شدند. در بررسي فرضيه‌هاي تدوين شده مرتبط با عوامل يادشده، بين پنج عامل به‌دست آمده و متغيرهاي مورد نظر رابطه معناداري وجود دارد. نتايج: نتايج پژوهش نشان مي‌دهد آموزش و ارتقاي فرهنگ ترافيك توسط مديران پليس‏ بيشترين تأثير در پيشگيري از تصادفات رانندگي دارد. مهندسي ترافيك، اجراي مقررات و قوانين، شرايط محيطي و نبود مديريت واحد در امر ترافيك به‌ترتيب در رتبه‌هاي بعدي قرار گرفتند.