چگونگي مسيريابي مردان و زنان در فضاي شهري

رفتار مسيريابي در فضاي شهري با دريافت اطلاعات از محيط انجام مي شود. اطلاعاتي كه فرد ناظر در هنگام تعيين مسير نياز دارد، شامل مكان قرارگيري و يا نقطه مبدا حركت، مقصد نهايي  و مسيرهاي ارتبا طدهنده ميان دو نقطه مبدا و مقصد است. اين مقاله در پي بيان اين مسأله است كه مردان و زنان چگونه در مسيرهاي متفاوت از طريق دريافت اطلاعات انتخاب مسير م يكنند؟ مردان و زنان چه تفاوت هايي در استفاده از عوامل راهنماي مسيريابي دارند؟ روش تحقيق اين مقاله تحليلي توصيفي بوده و براي گردآوري داده ها از روش كيفي، تهيه پرسشنامه ب ههمراه تصاوير استفاده شده است. حجم جامعه آماري برابر با 300 نفر از مردان و زنان در خيابان هاي امام رضا، دانشگاه و امام خميني است؛ كه از طريق فرمول كوكران حجم جامعه محاسبه گرديده است. در هر خيابان 100 پرسشنامه تكميل شد، كه از اين ميان 50 پرسشنامه از زنان و 50 پرسشنامه از مردان سؤال شد. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان مي دهد، رفتار مسيريابي مردان و زنان تفاوت دارد و آ نها از عناصر بصري متفاوتي در هنگام حركت در مسيرهاي مختلف استفاده مي كنند. مردان از ميان عوامل راهنماي مسيريابي، ابتدا به معابر توجه م يكنند، در صورتي كه زنان بيشتر به نشانه ها اهميت ميدهند. در هنگام استفاده از معابر، مردان از طريق شمردن تقاطع ها و زنان با استفاده از نام معابر انتخاب مسير مي نمايند. از ديگر تفاوت هاي مردان و زنان در هنگام مسيريابي توجه آن ها به ويژگي هاي متفاوت نشانه ها است. مردان نشانه هايي كه در فاصله هاي دورتر و با طبقات بيشتر را بهتر شناسايي مي كنند. از سويي ديگر، زنان در هنگام مسيريابي بيشتر از نشانه هاي مستقر در فواصل نزديك و با تعداد طبقات كمتر، استفاده مي كنند.