ارائه الگوي سكوت سازماني كاركنان دانشگاه علوم انتظامي امين

زمينه و هدف: در صورتي كه كاركنان ارتباط عاطفي خود با سازمان را از دست داده (تعهد سازماني) و سعي آنها براي بهبود شرايط نامطلوب، همواره با شكست مواجه شود، دچار حالتي با عنوان سكوت سازماني شده و در نتيجه، غيبت، كم‌كاري، تخلف و در نهايت، ترك سازمان‌ از آنها انتظار مي‌رود. با توجه به اهميت نيروي انساني متعهد در كار پليس، ضروري است كه الگوي بومي سكوت در سازمان‌هاي مختلف شناخته شود. هدف اين پژوهش ارائه الگوي سكوت كاركنان دانشگاه علوم انتظامي امين است. روش: اين پژوهش ازنظر هدف، كاربردي است و همچنين ازنظر روش اجرا، توصيفي – تحليلي و از نوع پيمايشي است. جامعه آماري در بخش اول شامل خبرگان حوزه مديريت منابع انساني دانشگاه علوم انتظامي و معاونت نيروي انساني نيروي انتظامي و در بخش دوم شامل تمام كاركنان دانشگاه است. در بخش اول، مطالعه بر روي تمام خبرگان واجد شرايط انجام شد و در بخش دوم، حجم نمونه با استفاده از رابطه كوكران، 144 نفر تعيين شد. براي گردآوري داده‌ها از روش پيمايشي و ابزار پرسشنامه محقق‌ساخته استفاده شد. يافته‌ها: الگوي سكوت سازماني در دانشگاه علوم انتظامي امين داراي ابعاد پنج‌گانه سكوت تدافعي، سكوت اجتماعي، سكوت مطيع، سكوت ارتباطي و سكوت حفاظتي است. بارهاي عاملي ابعاد سكوت سازماني بالاتر از 0.30 و در سطح 0.95 معنادار هستند. نتايج: سكوت تدافعي با مؤلفه‌هاي ترس از مديريت، ناتواني در حرف زدن، انزوا و گوشه‌گيري و حفاظت از خود؛ سكوت اجتماعي با مؤلفه‌هاي پرهيز از تمارض، هم‌نوايي و حفاظت ديگران از ضرر؛ سكوت مطيع با مؤلفه‌هاي پذيرش سلسله مراتب سازماني، بي‌حركتي عمدي، اﻃﺎﻋﺖ از ﺿﻮاﺑﻂ و آﻳﻴﻦ‌ﻧﺎﻣﻪ‌ﻫﺎ و ﺗﺼﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻛﺎراﻳﻰ در ﺳﺎزﻣﺎن؛ بعد سكوت ارتباطي با مؤلفه‌هاي امكان برقراي ارتباط بين كاركنان و ارتباطات بين كاركنان و مديران عالي و بعد سكوت حفاظتي با مؤلفه حفاظت از اطلاعات سازمان مفهوم‌سازي شده است.