اجتماعات محصور دروازه دار: مسائل و راهكارها، نمونه موردي: اجتماع محصور درياكنار

اجتماعات محصور را مي توان فضاهاي سكونتي دانست كه حصارها و درواز ههايي، دسترسي غيرساكنان به آن ها را محدود ميكند. اين اجتماعات اگر چه با هدف دستيابي به امنيت، ايمني، حريم خصوصي، تشخص و سبك خاص زندگي به وجود مي آيند، اما در ديدي جامع نگرتر معلول جهاني شدن شيوه زندگي، مشكلات اجتماعي، جرم و بي نظمي عمومي هستند. از دهه 1970 تاكنون، دنيا شاهد شكل گيري هر چه گسترده تر اجتماعات محصور در كشورهاي كمتر و بيشتر توسعه يافته است. در ايران نيز اين اجتماعات از دهه 1340 و در ناحيه ساحلي درياي مازندران به علت گرايش ساكنين مرفه تهران بهسكونت موقت در نواحي خوش آب و هواي شمال كشور به وجود آمدند و به سرعت ازدياد يافتند. محصور بودن اين اجتماع، نوعي جدايي فضايي ميان ساكنين اين اجتماعات و ساكنين اطراف پديد آورده است. علاوه بر اين محصور شدن، تغييراتي را در زمينه قيمت زمين و سوداگري املاك پديد  آورده و همچنين منجر به ايجاد و ساخت اجتماعات محصور بسياري در اطراف اين اجتماع محصور شده است. از اينرو، محيط برنامه ريزي شامل محيط دروني اين اجتماعات و محيط بيروني آن ها بوده است. بررسي اين محيط دوگانه، فن و روشي را م يطلبد كه جامع بوده و قابليت تحليل محيط دروني و بيروني را به طور همزمان دارا باشد. از اين رو در اين مقاله از مدل بهبوديافته سوات براي بررسي استفاده شده است. از مهم ترين راهبردهاي اين مقاله مي توان به بازنگري در ضوابط و مقررات مرتبط با محصور شدن به عنوان يكي از  اشكال توسعه سكونتگاه ها، حذف عاملين متعدد تصميم گيري و ايجاد يك نهاد متمركز در امور اجتماعات محصور، استفاده از پتانسيل هاي فضايي موجود براي برقراري ارتباط ميان ساكنان دروني و پيراموني و توقف توسعه قار چگونه و خارج از كنترل اجتماعات محصور با جهت دهي به تمايلات سرمايه گذاري در محدوده اشاره كرد.