بررسي رابطه بين ضريب ديد به آسمان و پوشش گياهي، نمونه موردي: پارك لاله شهر تهران

ضريب ديد به آسمان يكي از متغيرهايي است كه در تشكيل جزاير گرمايي شهري نقش دارد و بيانگر نسبت تابش دريافتي يك صفحه مسطح به تابش تابيده از كل محيط تابنده نيم كره ايست و كميتي بدون بعد بين صفر تا يك است و در زمين كاملاً صاف به واحد ميل م يكند. حال آ نكه مكان هاي داراي مانع، مانند ساختما نها و درختان، موجب كاهش SVF  به طور متناسب مي شوند. هدف اصلي اين پژوهش بيان رابطه ميان ضريب ديد به آسمان و پوشش گياهي با استفاده از دماي سطح در پارك هاي شهري است. در اين پژوهش، مطالعه ميداني در 15 ايستگاه پارك لاله شهر تهران در 5 روز بهاري انجام شده است. تصاوير از طريق دوربين با لنز چشم ماهي استخراج و ضرايب با برنامه محاسباتي Sky View Factor Calculator و دماي سطح نيز با دماسنج 2-WT اندازه گيري شده است. در فضاي درون پارك لاله همبستگي بين ضريب ديد به آسمان و دماي هوا سطح معني دار و مثبت بوده است( 262 / 0= r2 و 035 / p-value=0 ).همچنين همبستگي بين تفاوت دماي هوا و سطح با ضريب ديد به آسمان تنها در ايستگاه FL  معني دار است ( 929 / 0= r2 و 023 / .=p-value). سپس همبستگي بين دماي سطح و ميانگين قطر تاج پوششي بررسي شد و نتايج حاكي از عدم معني داري همبستگي بود ) 202 / 0= r2 و 47 / p-value=0 ). در نهايت مشخص شد كه ميزان همبستگي بين دما و اندازه برگ پوشش گياهي در فضاي درون پارك لاله معني دار بوده است (911 / 0= r2 ). گونه هاي پهن برگي چون ارغوان، چنار، سنجد، ترون و نارون و پوتوس در تركيب با گونه هاي سوزن يبرگ بيد مجنون، سرو شيراز، سرو نقره اي بهتر از ساير گونه ها مي توانند دماي سطح را خنك نمايند. يعني اكثر گونه هايي كه در ايستگاه FL به كار رفته اند.