بررسي اثر سياست‌هاي پولي بر توزيع درآمد در بخش شهري و روستايي

بهبود توزيع درآمد، از اهداف اصلي دولت ها در سياست گذاري اقتصادي، صرف نظر از جهت گيري نظام هاي مختلف مي باشد. هدف از اين پژوهش، بررسي آثار توزيعي سياست پولي بر توزيع درآمد در ايران به تفكيك مناطق شهري و روستايي و همچنين كل كشور مي باشد. روش پژوهش مورد استفاده، رويكرد نوين الگوسازي كلان به خرد است، به طوري كه ابتدا بر اساس يك الگوي اقتصاد سنجي كلان ساختاري، به بررسي آثار سياست پولي بر متغيرهاي كلان پرداخته شده و در ادامه، در چارچوب الگوهاي خرد بودجه خانوار، به آثار توزيعي سياست پولي پرداخته شده است. در اين راستا، از مقادير متغيرهاي كلان طي دوره 93-1338 و از اطلاعات بودجه خانوار براي دوره 93-1376 استفاده شده است. سياست پولي در قالب 3 سناريو و شامل افزايش تسهيلات اعطايي به بخش خصوصي، كاهش نرخ ذخاير قانوني و كاهش نرخ ذخاير اضافي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه سياست پولي انبساطي در كوتاه مدت، توزيع درآمد را بهبود مي دهد؛ اما در بلندمدت، توزيع درآمد را به دليل اثر تورمي بدتر مي كند. افزايش تسهيلات اعطايي در كوتاه مدت، ضريب جيني كل و ضريب جيني بخش شهري و روستايي را كاهش مي دهد، اما در بلندمدت، ضريب جيني كل، شهري و روستايي را افزايش مي دهد. كاهش نرخ ذخاير قانوني در كوتاه مدت، ضرايب جيني را كاهش مي دهد، اما در بلندمدت ضريب جيني كل را تغيير نداده و ضرايب جيني در بخش شهري و روستايي را افزايش مي دهد. اثر كاهش نرخ ذخاير اضافي، مانند اثر كاهش نرخ ذخاير قانوني مي باشد.