واكاوي نقش حصار و دروازه در امنيت‌بخشي به مجتمع ‌هاي مسكوني، نمونه موردي: مجتمع ‌هاي مسكوني شهر همدان

اين مقاله بر آن است تا امنيت مجتمع هاي مسكوني داراي حصار و دروازه و فاقدحصار و دروازه را بر حسب تجربه جرم ساكنان، مورد بررسي قرار دهد. مطالعات اين پژوهش بر پايه چهار راهبرد اساسي رويكرد پيشگيري از جرم از طريق طراحي محيطي  شكل گرفته است و بر حصار و دروازه به عنوان يكي از شاخص‌هاي دو راهبرد كنترل دسترسي و قلمروگرايي متمركز شده است. نمونه‌هاي مطالعاتي، از ميان مجتمع‌هاي مسكوني شهر همدان به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. اين پژوهش با دو راهبرد كيفي و كمي؛ در مرحله اول با روش تحليل محتوا و در مطالعات ميداني، با روش پيمايشي انجام شده است. روش مدل‌يابي معادلات ساختاري و آزمون‌هاي آماري وابسته به آن، براي سنجش رابطه بين متغيرها و آزمون ناپارامتري يومن ويتني براي سنجش سطح معناداري امنيت بين دو گروه مجتمع‌هاي دروازه‌دار و بدون دروازه به‌كار گرفته شد. يافته‌هاي پژوهش نشان‌دهنده عدم وجود رابطه معنادار بين حصار و دروازه و امنيت نمونه‌هاي مطالعاتي مي باشد. همچنين تفاوت معناداري بين امنيت مجتمع هاي مسكوني داراي حصار و دروازه و فاقد حصار و دروازه همدان يافت نشد. كنكاش پيرامون يافته‌هاي تحقيق بيانگر آن است كه، ويژگي‌هاي كالبدي حصارها و دروازه‌ها و عادت‌هاي رفتاري مردم به‌عنوان يك عامل فرهنگي، از مهم‌ترين دلايل نقش كمرنگ دروازه‌ها و حصارها در امنيت‌بخشي به مجتمع‌هاي مسكوني همدان مي‌باشد. نتايج نشان‌دهنده اهميت بافت پيرامون مجتمع مسكوني در ارتباط با امنيت مجتمع، به لحاظ وجود يا فقدان بافت كالبدي مناسب و نوع كاربري‌هاي همجوار مي‌باشد.