نقش دانش بومي روستاييان در زيست‌پذيري مناطق روستايي مورد شناسي: روستاهاي دوين و توكور شهرستان شيروان

امروزه يكي از مسائلي كه توجه محققان را به خود جلب كرده، بررسي نقش دانش بومي در توسعۀ درون‌زا و زيست‌پذيري نواحي روستايي است؛ زيرا دانش بومي با بهره‌گيري از بسترهاي تجربي، مي‌تواند نقش مهمي در انتقال اطلاعات و باروري قدرت تصميم‌گيري در روستاييان داشته باشد و در بهره‌برداري مطلوب از منابع و امكانات، مؤثر واقع شود. هدف از اين پژوهش، بررسي نقش دانش و تجربيات بومي روستاييان در زيست‌پذيري مناطق روستايي در دو روستاي دوين و توكور شهرستان شيروان است؛ بنابراين، تحقيق از‌نظرِ ماهيت، كيفي و به‌لحاظِ هدف، كاربردي توسعه‌‌اي است. در اين تحقيق از نظريه بنياني و تحليل محتوا استفاده شده است و براي جمع‌‌آوري داده‌ها از تكنيك‌هاي مشاهده (‌‌مستقيم و مشاركتي) و مصاحبه (‌‌انفرادي، نيمه‌ساختارمند و گروهي) بهره گرفته شده است. جامعه آماري شامل خبرگان محلي و باتجربه‌ترين روستاييان كشاورز و دامدار دو روستاي دوين و توكور شهرستان شيروان است. براي انتخاب نمونه‌‌ها از روش ‌‌نمونه‌گيري هدفمند و تكنيك گلوله‌برفي استفاده شد و از‌طريقِ مصاحبه عميق با 15 نفر از خبرگان محلي، اطلاعات به اشباع كامل رسيد. نتايج تحقيق نشان داد‌‌، دانش بومي توانسته در زيست‌پذيري مناطق روستايي، ضمن تعادل و پايداري مسائل زيست‌محيطي، زمينه را براي مشاركت‌‌هاي جمعي درجهتِ ارتقاء كيفيت زندگي و زيست‌پذيري در منطقه فراهم كند.