پهنه‌بندي قابليت كشت زيتون در استان مازندران با تأكيد بر داده‌هاي مؤثر اقليمي و فيزيوگرافي

يكي از اركان اصلي و شناخته ‌شده توسعه پايدار كشاورزي، به‌كار‌گرفتن اراضي كشاورزي بر‌اساس پتانسيل آن براي مناسب‌ترين كاربري كشاورزي است. هدف از اين پژوهش،پهنه‌بندي قابليت‌هاي اراضي استان مازندران براي كشت زيتون در رابطه با نيازهاي مطلوب اقليمي زيتون، بر‌اساس روش‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره در محيط GISاست. منابع اطلاعاتي در اين پژوهش، پايگاه داده‌هاي اقليمي و منابع فيزيوگرافي است. پايگاه داده‌هاي اقليمي شاملِ درجه حرارت، بارش، تعداد روز‌هاي يخبندان، رطوبت نسبي، تبخيرو تعرق از آمار و اطلاعات 28 ايستگاه سينوپتيك، كليماتولوژي و باران‌سنجي اداره‌هاي كل ذي‌ربط استان، از زمان تأسيس تا سال 1392 جمع‌آوري شدند و داده‌هاي فيزيوگرافي شاملِ ارتفاع، شيب، جهت، كاربري اراضي، خاك و نقشه قابليت اراضي مي‌باشند. با استفاده از روش AHPمعيار وزني هركدام از داده‌هاي اصلي؛ اقليم 0.590، توپوگرافي 0.224، قابليت اراضي 0.112 و كاربري اراضي 0.074 تعيين شد و با همپوشانيآن‌ها در محيط GISنقشه نهايي كشت زيتون براي استان مازندران تهيه شد كه حدود 21.3 در‌صد خيلي مناسب،32.2 درصد مناسب، 34.2 درصد متوسط و 12.3 درصد نامناسب براي كشت زيتون است و درنتيجه مناسب‌ترين مناطق براي كشت زيتون، ميان‌بندها يا كوه‌پايه‌هاي استانمازندران است كه ارتفاع‌شان تا 900 متر از سطح دريا مي‌باشد. دماي سالانه اين مناطق 17 تا 20 درجه و مقادير بارش سالانه‌شان 500 تا 800 ميلي‌متر است.