بررسي و مقايسه تطبيقي تمايل به مشاركت در بين ساكنان بافت‌هاي قديم و جديد شهري با استفاده از مدلAHP (مورد شناسي: محله‌هاي بافت قديم و جديد شهر كرمان)

نهادينه‌سازي مشاركت و حضور مردم در فرايند مديريت شهرها، رمز اصلي موفقيت طرح‌هاي توسعه شهري و از عوامل كليدي ارزيابي عملكرد نظام مديريتي شهري است كه مي‌تواند منجر‌به توسعه پايدار شهري شود؛ به همين دليل‌ امروزه در سطح جهاني، رويكرد «مشاركت محوري» در برنامه‌هاي شهري تقويت شده است. در اين رويكرد مقتضيات هر جامعه بسيار مهم بوده كه سياست‌گذاري‌ها، برنامه‌ريزي‌ها و طراحي الگوها بايد متناسب با آن صورت گيرد. به‌عبارتي، براي پياده‌كردن برنامه‌ريزي مشاركتي نقطه آغازين، سنجش و اندازه‌گيري ميزان تمايل به مشاركت در محله‌هاي مختلف شهري است تا فرايند برنامه‌ريزي شهري متناسب با تفاوت‌هاي موجود، نظام داده شده و عملياتي شود؛ از‌اين‌رو، هدف اصلي اين نوشتار‌ واكاوي و شناخت تمايل به مشاركت در محله‌هاي مختلف شهري است. پژوهش با استفاده از روش تحقيق پيمايشي و كمّي، در چارچوب مدل تحليل سلسله‌مراتبي (AHP) و تحليل همبستگي سعي كرده است ابتدا تأثير ويژگي‌هاي شخصي و خانوار بر روي ميزان مشاركت‌پذيري را بررسي كند و سپس به مقايسه تطبيقي تمايل به مشاركت شهروندان در بافت‌هاي قديم و جديد شهر كرمان بپردازد. در‌نهايت به اين نتيجه مي‌رسد كه در بين ويژگي‌هاي شخصي، جنسيت، ميزان علاقه به محله و عضويت در نهادها با ميزان تمايل به مشاركت ارتباط وجود دارد. از بين سطوح مختلف مشاركت، بالاترين ميزانِ تمايل به مشاركت مربوط‌به مشاركت سياسي و پايين‌ترين سطح مربوط‌به مشاركت مالي است. در آخر اينكه، ميزان تمايل به مشاركت در بين ساكنان بافت جديد (محله مطهري) بيش‌تر‌ از ساكنان بافت قديم (محله مسجد ملك) است.