تفاوت‌‌‌‌هاي حافظه و هويت مكاني آلمان و ايران

يكي از مباحث جديد، در حوزه ژئومرفولوژي، طرح مفهوم هويت و حافظۀ مكاني است. اين مقوله كه با طرح ديدگاه پديدارشناسي در جغرافيا آغاز شده، با مباني پوزيويتسم منطقيمتفاوت است. ژئومورفولوژي پديدارشناسانه با نظامي از الفاظ جديد چون «نگار» و «نگارۀ سرزميني» آغاز و مفاهيمي چون منطق چيدمان در فضا، حافظه و هويت ‌‌‌‌مكاني از آن زاده مي‌‌‌‌شود؛ به همين دليل علي‌‌‌‌رغم وجود منابع ارزشمند يخچال‌‌‌‌شناسي در آلمان، جاي تحليل‌‌‌‌هاي پديدارشناسانه در اين مطالعات خالي است. اكنون از ديدگاه پديدارشناختي، مسألۀ ژئومورفولوژي آلمان را مي‌‌توان بدين‌‌‌‌گونه مطرح كرد كه اين كشور با چند نگارۀ سرزميني روبه‌‌روست و اين نگاره‌‌‌‌ها، حافظۀ مكاني كدام فرايند و دوره را در شكل‌‌‌‌گيري هويت‌‌‌‌‌‌‌‌ مكاني و سكونتگاه‌‌‌‌هاي اين سرزمين مشاركت داده‌‌‌‌اند؟ نتايج به‌‌دست‌‌آمده از تحقيقات مشترك دانشگاه اصفهان و ورتسبورگ كه متكي به تحليل داده‌‌‌‌‌‌هاي پايگاه Litho lex است، نشان مي‌‌‌‌دهد كه: آلمان حاصل سه نگاره از «دورۀ يخچالي» در حافظۀ فضايي خود است. «خط تعادل آب‌‌‌‌ويخ قاره‌‌‌‌اي» و كوهستاني، اين سه نگاره را از يكديگر تفكيك مي‌‌‌‌كند. هويت ‌‌‌‌مكاني سكونتگاه‌‌‌‌هاي شهري در اين كشور، از قانون همگرايي بردارهاي يخي و مئاندرينگ رودخانه‌‌‌‌اي پيروي مي‌‌‌‌كنند و سكونت روستايي، حاصل تكوين سازمندي اجتماعي جنگل‌‌‌‌‌‌نشيني است.