پيش‌بيني و بررسي عوامل تصادفات جاده‌اي با استفاده از الگوريتم ماشين بردار پشتيبان

شدت جراحت يكي از مهم‌ترين معيارهاي سنجش هزينه‌ تصادفات است. شناسايي و اثرسنجي پارامترهاي مؤثر بر شدت جراحت تصادفات مي تواند به عنوان ابزاري جهت افزايش ايمني در اختيار سياست گذاران قرار گيرد. محققين زيادي در بخش ايمني، سعي داشته‌اند با تحليل تصادفات با رويكردها و مدل‌هاي مختلف، به بررسي اين مهم بپردازند. هدف از اين تحقيق بررسي عملكرد الگوريتم ماشين بردار پشتيبان در پيش بيني شدت تصادفات جاده هاي بين شهري ايران و تعيين عوامل تأثيرگذار بر شدت جراحت تصادفات است. مدل ماشين بردار پشتيبان تكنيك مدل سازي نسبتاً جديدي در حل مسائل طبقه بندي و رگرسيون است كه عملكردي دقيق و قابل قبول نشان مي دهد. در اين مطالعه با استفاده از داده‌هاي تصادفات جاده‌اي پليس راهور براي هفت استان اصفهان، خوزستان، خراسان جنوبي، قم، قزوين، كرمان و مازندران، با به كارگيري الگوريتم ماشين بردار پشتيبان به پيش‌بيني شدت تصادفات در دو سطح جرحي يا فوتي پرداخته شد. نتايج نشان داد حضور وسيله نقليه سنگين و خودروي سواري مهم ترين عامل در تخمين شدت تصادفات مـوتورسيكلت ها است و احتمال آسيب ديدگي را افزايش مي دهد. در تصادفات مربوط به خودروي سواري عوامل خستگي و خواب آلودگي، حضور عابر پياده، انحراف به چپ خودروي سواري بر شدت تصادفات خودروي سواري تأثير مستقيم دارد. همچنين در تصادفات مربوط به كاميون ها، نتايج بيان مي كنند انحراف به چپ كاميون، سن بالاي راننده و افزايش سرعت خودرو، از مهم ترين عوامل افزايش سطح جراحت در اين نوع تصادفات است. زماني كه تصادف كاميون به شكل واژگوني اتفاق بيافتد مي توان انتظار سطح جراحت كم تري داشت.