ارزيابي تأثير لايه درشت‌دانه سطحي تثبيت يا تسليح شده بر ظرفيت باربري رس‌هاي نرم

در اين تحقيق به ‌منظور كاهش پتانسيل نشست و افزايش ظرفيت باربري رس نرم، تأثير لايه درشت‌دانه سطحي تثبيت نشده، تثبيت ‌شده و تسليح شده با ژئوسنتتيك ها مورد بررسي قرار گرفته است. از ماسه به عنوان لايه درشت‌دانه، سيمان به عنوان تثبيت‌كننده و ژئوگريد و ژئوتكستايل با موقعيت‌هاي قرارگيري مختلف به عنوان عوامل تسليح لايه درشت دانه سطحي استفاده شده است. آزمايش ها با به‌كارگيري پي دايره‌اي شكل به قطر ٥۰ ميلي‌متر و با استفاده از سيستم بارگذاري CBR تحت بار استاتيكي تا حداكثر نشست معادل 50 درصد قطر پي انجام گرديده است. لايه ماسه با مقادير 2.5، 5، 7.5 و 10 درصد سيمان تثبيت و محل قرارگيري ژئوسنتتيك ها در وسط لايه ماسه و مرز دو لايه رس و ماسه بوده است. نتايج نشان داده كه به‌كارگيري لايه ماسه اي به صورت تثبيت نشده و تثبيت شده موجب افزايش ظرفيت باربري بستر رسي نرم شده و با افزايش درصد سيمان، ظرفيت باربري خاك افزايش چشم گيري يافته و مكانيزم گسيختگي نيز از حالت گسيختگي برشي سوراخ كننده براي نمونه هاي تثبيت نشده، به گسيختگي برشي كلي براي نمونه هاي تثبيت شده تغيير يافته است. با تسليح ماسه با ژئوسنتتيك ها، ظرفيت باربري بستر رسي افزايش و پتانسيل نشست آن كاهش يافته است. برخلاف نمونه هاي تثبيت ‌شده در نمونه هاي مسلح به دليل مقاومت كششي ژئوگريد و ژئوتكستايل، ظرفيت باربري پس از رسيدن به مقدار حداكثر، كاهش نيافته و روند افزايش با شيب ملايم تري ادامه يافته است.