ساختار سرمايه و نقدشوندگي سهام: آزمون تجربي نظريه موازنه ايستا در مقابل نظريه سلسله‌مراتبي

هدف: واحدهاي تجاري، اغلب، براي دستيابي به تركيب بهينه در ساختار سرمايه خود با استراتژي‌هاي تأمين مالي متفاوتي روبه‌رو مي‌شوند. مسئله محوري، اثرگذاري تأمين مالي بر خصوصيت‌هاي بازار سرمايه، من‌جمله نقدشوندگي سهام است. اين پژوهش، بررسي ارتباط ساختار سرمايه و نقدشوندگي سهام را با تأكيد بر نظريه‌هاي موازنه ايستا و سلسله‌مراتبي مد نظر قرار داده است. روش: نمونه آماري، 146 شركت عضو بورس اوراق بهادار تهران طي دوره زماني 1390 تا 1396 بود كه براي آزمون فرضيه‌ها از داده‌هاي اين شركت‌ها استفاده شد. روش آماري براي آزمون فرضيه‌ها، تحليل رگرسيون چندمتغيره بود. يافته‌ها: نتايج آزمون فرضيه اول مبين آن است كه با افزايش تأمين مالي از طريق اهرم مالي، درصد اختلاف قيمت‌هاي پيشنهادي خريد و فروش سهام به‌عنوان معيار نقدشوندگي افزايش و در نتيجه، نقدشوندگي سهام كاهش مي‌يابد. همچنين رابطه معناداري بين تأمين مالي از طريق بدهي با ساير معيارهاي نقدشوندگي سهام در آزمون فرضيه اول مشاهده نشد. نتايج ساير آزمون‌ها نيز ارتباط منفي بين تأمين مالي داخلي و خارجي با شاخص‌هاي نقدشوندگي را تأييد كردند؛ به‌طوري كه شواهدي از شدت اثرگذاري معكوس تأمين مالي داخلي نسبت به تأمين مالي خارجي بر نقدشوندگي سهام به‌دست آمد كه با نظريه سلسه‌مراتبي در تضاد است. نتيجه‌گيري: به‌طور كلي نتايج تجزيه و تحليل داده‌ها از نظريه‌هاي مطرح‌شده حمايت نمي‌كند و گوياي اين مطلب است كه تصميم‌هاي متفاوت تأمين مالي در شركت‌هاي بورس اوراق بهادار تهران، تأثير متفاوتي بر نقدشوندگي سهام و بالطبع، هزينه سرمايه شركت‌ها نمي‌گذارند.