اثربخشي درمان شناختي رفتاري مثبت نگر بر جهت مداري زندگي زنان داراي سندرم خستگي مزمن

مقدمه: عوامل رواني اجتماعي ممكن است در جهت مداري زندگي بيماران خستگي مزمن نقش داشته باشند. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي رفتاردرماني شناختي مثبت نگر برجهت مداري زندگي معلمان زن  داراي خستگي مزمن بود. روش: طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي، با طرح پيش آزمون و پس آزمون و گروه كنترل است. جامعه آماري شامل كليه معلمان زن مبتلا به سندرم خستگي مزمن مشكين شهر در سال 1397 است. نمونه اي متشكل از 40 معلم زن با خستگي مزمن انتخاب شد و به شيوه تصادفي در دو گروه 20 نفره (يك گروه آزمايشي و يك گروه كنترل) گمارده شدند. براي جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه  هاي خستگي چالدر و جهت مداري زندگي استفاده شد. گروه آزمايشي رفتاردرماني  شناختي مثبت نگر را در 11 جلسه دريافت كرد ، در حاليكه گروه كنترل مداخله‌اي نگرفت. تحليل نتايج با استفاده از تحليل كواريانس صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشانگر افزايش ميانگين ديد خوش بينانه و كاهش ميانگين ديد بدبينانه در زنان گروه آزمايش(P 0/01)، نسبت به گروه كنترل بود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه رفتاردرماني شناختي مثبت نگر بر جهت مداري زندگي  معلمان زن مبتلا به خستگي مزمن تأثير دارد و به عنوان مداخله اي مؤثر براي اين بيماران پيشنهاد مي شود.