رابطه بين كارايي و پايداري كشاورزي در مزارع سيب‌زميني شهرستان كبودرآهنگ

امروزه پايداري عمليات كشاورزي در فرايند توسعه پايدار امري اجتناب ناپذير مي باشد. پايداري و ارتقاي كارايي در كنار هم مي تواند رشد و توسعه اقتصادي را در بخش كشاورزي رقم بزند. از همين رو هدف مطالعه حاضر بررسي رابطه كارايي و پايداري كشت سيب زميني در شهرستان كبودرآهنگ مي باشد. براي اين منظور اطلاعات لازم از طريق تكميل پرسشنامه از 154 سيب زميني كار در سال زراعي 95-1394 جمع آوري گرديد. براي تعيين پايداري از رهيافت سناناياك و جهت تعيين كارايي از رهيافت تابع توليد مرزي تصادفي بهره گرفته شد. برآورد ميزان كارايي فني كشاورزان نيز نشان داد كه مزارع كشت اين محصول در دامنه 53 تا 96 درصد از كارايي فني قرار دارد و ميانگين كارايي آن ها نيز 84 درصد مي باشد. همچنين نتايج حاصل از رهيافت سناناياك بيانگر آن است كه 2.6 درصد از مزارع در طبقه كاملاً ناپايدار، 9.8 درصد از مزارع در طبقه ناپايدار، 72.1 درصد در طبقه متوسط، 13.6 درصد در طبقه پايدار و 1.9 درصد در طبقه كاملا پايدار قرار دارند. نهايتا نتايج حاصل از برآورد الگوي رگرسيوني نشان داد كه رابطه معني داري بين پايداري  كشاورزي و كارايي وجود دارد. ضمن اين كه متغيرهاي سن كشاورز، سطح سواد، تعداد جلسات حضور در كلاس هاي ترويجي، نوع مالكيت و كارايي فني تاثير مثبت و شغل اصلي بهره بردار اثر منفي بر پايداري كشاورزي داشتند. لذا از آنجائكه كارايي تاثير مثبتي بر پايداري عليات كشاورزي دارد، اتخاذ تدابيري نظير توجه به نوع مالكيت، تحصيلات، شركت در كلاس هاي ترويجي و تجربه مي تواند پايداري نظام توليد را قوت بخشد.