طراحي مدل توسعه كارآفريني كشاورزي پايدار در بين زنان روستايي (مطالعه موردي استان كردستان)

هدف از پژوهش حاضر، سنجش تعيين كننده هاي توسعه كارآفريني كشاورزي پايدار در بين زنان روستايي استان كردستان است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمامي زنان كارآفرين ساكن در مناطق روستايي استان كردستان (شهرستان هاي سنندج، مريوان، سقز و بانه) كه از سال 1390 تا پايان سال 1396، در زمينه كشاورزي مشغول به فعاليت بوده، مي باشد. 100 نفر از افراد مذكور به صورت طبقه اي تصادفي ساده انتخاب و اطلاعات لازمه با استفاده از ابزار تحقيق جمع آوري شد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه ي محقق ساخته اي است كه روايي آن به صورت محتوايي (صوري) و سازه اي و پايايي آن با استفاده از پايايي تركيبي مورد تأييد قرار گرفته است. تحليل داده ها از طريق تحليل همبستگي و الگويابي معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزارهاي  SPSS  و Smart PLS  انجام شده است. مدل ارزيابي شده در پژوهش از شاخص هاي برازندگي قابل قبولي برخوردار بود. مدل سازي معادلات ساختاري نشان داد، مولفه هاي اجتماعي (0.438= γ، 5.66 = t)، بازاريابي (0.36= γ، 3.41 = t)، سياست گذاري (0.336= γ، 4.88 = t)، فردي ـ رواني (0.284= γ، 3.7 = t) و فني (0.231= γ، 2.62 = t) تبيين كننده ي حدود 62 درصد از تغييرات متغير قابليت كارآفريني كشاورزي و اين متفير نيز (0.555= γ، 8.62 = t) جمعاً تببين كننده 40.2 درصد از تغييرات توسعه كارآفريني كشاورزي پايدار زنان روستايي مورد مطالعه مي باشد.