نظريه تراوش و كاربردهاي آن در بوم‌شناسي سيماي سرزمين

پراكنش موفق گونه‌ها در سيماي سرزمين بستگي به درجه پيوستگي كاربري و پوشش آنها دارد. تاثير آشكار پيوستگي سيماي سرزمين در حفاظت از گونه‌هاي كليدي منجر به توسعه معيارهاي فراوان به منظور كمي‌‌‌سازي پيوستگي در سيماي سرزمين شده است. به منظور به كارگيري صحيح اين معيارها، درك مفهوم پيوستگي سيماي سرزمين براساس ديدگاه‌هاي گونه مبنا، ضروري به نظر مي‌‌‌رسد. در اين راستا، نظريه تراوش به عنوان يكي از نظريه‌هاي پايه در درك پيوستگي سيماي سرزمين، از توانايي و كارآيي بالايي در تعيين آستانه‌هاي پيوستگي براي زيستگاه گونه موردنظر برخوردار است. اين نظريه براساس توزيع تصادفي لكه‌هاي زيستگاهي به تعيين ميزان پيوستگي سيماي سرزمين مي‌‌‌پردازد. طبق اين نظريه اگر ميزان 0.5928 از سيماي سرزمين توسط لكه‌هاي زيستگاهي به صورت تصادفي اشغال شده باشد، آن گاه مي‌‌‌توان گفت كه اين سيماي سرزمين براي گونه موردنظر پيوسته است. اين نظريه اساس مدل‌هاي شبيه‌‌‌سازي سيماي سرزمين را شكل مي‌‌‌دهد و كاربردهاي فراواني در تعيين اثرات تكه‌‌‌تكه شدن زيستگاه، تخمين پيوستگي سيماي سرزمين، تعيين آستانه‌هاي انقراض و تشخيص لكه‌هاي زيستگاهي بحراني دارد. با توجه به نقش مهمي كه اين نظريه مي‌‌‌تواند در بوم‌‌‌شناسي سيماي سرزمين ايفا كند، اين مطالعه به توضيح و به كارگيري اين نظريه و كاربردهاي آن در بوم‌‌‌شناسي سيماي سرزمين مي‌‌‌پردازد. در مطالعه حاضر به منظور درك بهتر نظريه تراوش برخي از كاربردهاي آن مانند نقش اين نظريه در مدل‌هاي شبيه‌‌‌سازي سيماي سرزمين، تعيين لكه‌هاي زيستگاهي بحراني براي يك گونه جغد در مكزيك و شبيه‌‌‌سازي روند نفوذ آتش در جنگل، ‌ارايه شده است.