واكاوي فضايي مناطق شهري شيراز از منظر عدالت اجتماعي با تأكيد بر خدمات عمومي

خدمات عمومي شهري ساختاردهنده شكل و ماهيت كالبدي، اجتماعي و فضايي شهر است؛ لذا بي عدالتي در نحوه ي توزيع آن، بر ساختار، ماهيت شهر و جدايي گزيني طبقاتي مناطق شهر تأثير مي گذارد و مديريت شهري را با چالش هاي جدي روبه رو مي كند. در همين راستا، هدف اصلي اين پژوهش، واكاوي فضايي مناطق شهري شيراز از منظر عدالت اجتماعي با تأكيد بر خدمات عمومي مي باشد. روش پژوهش حاضر توصيفيتحليلي و نوع آن كاربردي است. در گردآوري داده ها از روش هاي كتاب خانه اي و ميداني استفاده شده شده است. جامعه آماري پژوهش مناطق ده گانه شهر شيراز است كه با توجه به 10 شاخص كلي و 49 مؤلفه تعيين كننده خدمات عمومي ارزيابي شده است. براي تحليل و رتبه بندي مناطق شهري از منظر برخورداري از خدمات عمومي، از مدل هاي تاپسيس فازي، ويكور و Waspas براي رسيدن به يك نتيجه واحد از تحليل داده ها در مدل هاي مختلف، از روش تلفيقي ميانگين رتبه ها استفاده شده است. نتايج حاصل از اين روش، حاكي از آن است كه مناطق 1، 2 و 4 در رتبه اول برخورداري، مناطق 3، 6 و 7 در رده نيمه برخوردار، مناطق 8 و 10 برخورداري كم و مناطق 5 و 9 در رده فقدان برخورداري قرار گرفته اند. بنابراين يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه توزيع خدمات عمومي در مناطق شهر شيراز با ديدگاه عدالت اجتماعي انطباق ندارد. بدين ترتيب اختصاص كاربري ها و خدمات شهري موردنياز مناطق به ويژه در مناطق توسعه نيافته و يا كمترتوسعه يافته كلانشهر شيراز جهت ارتقاي كيفيت زندگي شهروندان و رضايت مندي آنها در جهت كاهش نابرابري هاي فضايي و اجتماعي ضروري مي نمايد. در پايان اين نوشتار، راهبردهايي متناسب با يافته هاي پژوهش ارائه گرديده است.