تأثير آموزش همدلي بر مهارت هاي حل مسئله اجتماعي دانش آموزان دختر داراي تجربه تروما

زمينه و هدف: انسان در طول زندگي خود با حوادث آسيب زاي بسياري مواجه مي شود كه پيامد هاي ناشي از آن متفاوت است. بسياري از كودكان و نوجوانان در طي تحول خود رويداد هاي تنش گر مانند اعتياد والدين و مرگ يك خويشاوند سالخورده و مانند آن را تجربه مي كنند. اختلال تنيدگي پس از ضربه، اختلال پيچيده و مزمني است كه باعث بروز مشكلات قابل ملاحظه و اختلال در كنش وري اجتماعي و آموزشي مي شود. روش ها و روي آوردهاي مختلفي براي درمان اين اختلال وجود دارد كه پيامدهاي مختلفي را به دنبال دارند. هدف از انجام اين پژوهش، بررسي تأثير آموزش همدلي بر حل مسئله اجتماعي دانش آموزان دختر داراي تجربه تروما است.روش: پژوهش حاضر، از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون بود. نمونه مورد مطالعه شامل 36 نفر از دانش آموزان دختر 1415 ساله مقطع نهم داراي تجربه تروماتيك شهر رشت در سال تحصيلي 97-1396 بود كه به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايدهي شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه خودگزارشي سرند كردن حوادث تروماتيك (فورد و همكاران، 2002)، مصاحبه باليني و فرم كوتاه حل مسئله اجتماعي (دزوريلا، نيزو و مايديو اليورز ، 2002) استفاده شد. گروه آزمايش طي 8 جلسه، هر هفته يك جلسه، تحت مداخله آموزش همدلي قرار گرفتند و تجزيه و تحليل داده هاي به دست آمده با استفاده از تحليل كواريانس، انجام شد.يافته ها: نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه آموزش همدلي به طور معني داري باعث افزايش مهارت حل مسئله اجتماعي و بهبود مؤلفه هاي حل مسئله منطقي و سبك اجتنابي مي شود (P 0.01)، اما در مؤلفه هاي جهت گيري مثبت به مسئله، جهت گيري منفي به مسئله و سبك تكانشي/ بي احتياطي، تفاوت معنادار ديده نشد.نتيجه گيري: با استفاده از آموزش همدلي و تعميم آن به بافت هاي اجتماعي مختلف، مي توان حل مسئله اجتماعي افراد داراي تجربه تروماتيك را بهبود بخشيد. همچنين اين روش درماني مي تواند به عنوان ظرفيتي براي افزايش خودمهارگري جهت جلوگيري از بروز نشانه هاي اختلال تنيدگي پس از ضربه در شرايط گوناگون استفاده شود.