ارزيابي برنامه ريزي فضايي مناطق شهري شهرستان هاي استان كهگيلويه وبويراحمد با تكنيك هاي شاخص تركيبي توسعه و موريس

اولين قدم در زمينه ي تدوين برنامه هاي كارآمد و منطبق بر واقعيت ها و دست يابي به اهداف متعالي توسعه ي متوازن ، متناسب و متعادل ، شناخت و آگاهي لازم و كافي از توان ها و امكانات هر منطقه ي جغرافيايي است . از اين رو شناخت وضع موجود مناطق نسبت به همديگر ضرورتي اجتناب ناپذير است . هدف از اين پژوهش سطح بندي مناطق شهري شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد و تعيين اولويت توسعه در هر شهرستان و هر عامل است . اين كار با استفاده از 84 شاخص مختلف تركيب شده در spss به 8 عامل ؛ اشتغال و فعاليت ، مسكن ، اقتصادي – توليدي ، حمل و نقل و ارتباطي ، خدمات شهري عمومي ، بهداشت و درمان ، كتاب و سواد و آموزشي مربوط به آمار سال 1390 ، با استفاده از دو تكنيك ؛ شاخص تركيبي توسعه ي انساني و موريس و ادغام نتايج آنها با تكنيك ادغامي صورت گرفته است . روش تحقيق تحليلي – توصيفي است . جامعه ي آماري پژوهش مناطق شهري هفت شهرستان ( 16 شهر ) استان است . يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه ؛ شهرستان هاي بويراحمد ، دنا و گچساران در رتبه هاي اول تا سوم توسعه يافتگي و شهرستان بهمئي در رتبه ي آخر توسعه يافتگي استان بوده است و در بررسي همه ي عامل ها به صورت جداگانه شهرستان بهمئي در شرايط محروم و رتبه ي آخر بوده و شهرستان هاي ؛ چرام ، كهگيلويه و باشت از نظر سطح توسعه ، محروم و اندكي بهتر از بهمئي بوده اند كه لازم است شهرستان بهمئي در اولويت اول جهت برنامه ريزي توسعه قرار گيرد .