نقش محيط تحولي كودك (خانه، مهد، و شيرخوارگاه) بر بهره هوشي و مهارت هاي اجتماعي كودكان

زمينه و هدف: شواهد پژوهشي حاكي از اين است كه محيط عامل مهمي در بهبود تحول كودكان است و با غني سازي محيط مي توان به بالندگي كودك كمك كرد. در اين راستا، هدف پژوهش حاضر تعيين نقش محيط تحولي كودك بر بهره هوشي و مهارت هاي اجتماعي كودكان 6-4 سال شهر تهران بود. روش: پژوهش حاضر توصيفي از نوع علي مقايسه اي بود. جامعه آماري پژوهش تمامي كودكان با دامنه سني 4-6 سال دختر منطقه 3 شهر تهران در بازه زماني 96-1395، در محيط هاي خانه، مهد، و شيرخوارگاه بود. نمونه پژوهش 90 كودك (30 نفر در هر محيط) بود كه به صورت نمونه گيري در دسترس و بر اساس معيارهاي ورود به مطالعه در سال 1396 انتخاب شدند. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي جمعيت شناختي، مهارت هاي اجتماعي (ماتسون، 1976) و نرم افزار هوش كودكان (ريون، 1947) انجام شد. براي تحليل داده ها از روش هاي آماري تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. يافته ها: نتايج تحليل واريانس يك راهه نشان داد محيط فراهم ساز بر بهره هوشي و مهارت هاي اجتماعي كودكان 46 سال تأثير داشت (0/05 p ). آزمون تعقيبي توكي نيز نشان داد بين بهره هوشي كودكان محيط خانه با شيرخوارگاه، خانه با مهد، ومهد با شيرخوارگاه، تفاوت معناداري وجود دارد (0/001=p). همچنين اين تفاوت بين مهارت اجتماعي كودكان محيط خانه با شيرخوارگاه (0/05=p) و مهد با شيرخوارگاه (0/001=p)، معنادار بود ولي براي كودكان محيط خانه با مهد، معنادار نبود (0/19=p). نتيجه گيري: بنا بر يافته هاي پژوهش حاضر، بهره هوشي و مهارت اجتماعي كودكان مهد بالاتر از كودكان ساكن در محيط هاي شيرخوارگاه و خانه بود ولي بين مهارت اجتماعي كودكان ساكن خانه با مهد، تفاوت وجود ندارد. اين يافته نشان مي دهد تجربه مهدكودك كه از لحاظ مواد و محتواي آموزشي و ارتباطات اجتماعي، كودكان را با فرصت هاي بيشتري براي يادگيري و تحول مواجه مي كند، براي كودك مناسب تر است.