بررسي اثر 12 هفته تمرين تداومي با شدت Fatmax و آستانه بي‌هوازي و تناوبي شديد بر ظرفيت چربي‌سوزي بيماران پيش‌ديابتي

اختلال در سوخت‌وساز چربي يكي از نقص‌هاي موجود در افراد پيش‌ديابت و زمينه ابتلابه ديابت نوع دو است. هدفاز انجاممطالعهحاضر،بررسي اثر 12 هفته تمرين تداومي و تناوبي شديد بر ظرفيت چربي‌سوزي بيماران پيش‌ديابتي بود. تعداد 32 بيمار پيش‌ديابتي (سن 4.0±  38.7 سال، BMI 1.4  ±26.9 كيلوگرم بر مترمربع، چربي بدن 2.5±  26.2 درصد و VO2peak 0.22  ±2.49 ليتر در دقيقه) در چهار گروه كنترل (CON)، تمرين تناوبي شديد (HIT)، تمرين تداومي با شدت Fatmax (FAT) و تمرين تداومي با شدت آستانه بي‌هوازي (IAT) قرار گرفتند. گروه‌هاي HIT، FAT و IAT، به‌مدت 12 هفته و هفته‌اي چهار جلسه به اجراي تمرين ورزشي (به‌ترتيب با شدت 90 درصد VO2peakدر هر تناوب، شدت Fatmax و شدت آستانه بي هوازي) پرداختند. از آزمون آماري تي همبسته و تحليل واريانس يك‌طرفه براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده شد.ميزان تأثير تمرين ورزشي بر حداكثر اكسيداسيون چربي در گروه‌هاي FAT، IAT و HIT، به‌ترتيب 35 درصد، 25 درصد و 26 درصد بود كه اين تفاوت بين گروه FAT با گروه‌هاي IAT و HIT معنا دار بود (P 0/05). همچنين، ميزان تأثير تمرين ورزشي بر Fatmax در گروه‌هاي FAT، IAT و HIT، به‌ترتيب 33 درصد، 24 درصد و 27 درصد بود كه اين تفاوت فقط بين گروه‌هاي FAT و IAT معنادار بود (P 0/05).نتايج پژوهش نشان داد كه ميزانتغيير اكسيداسيون چربي در سه گروه تمريني نسبت به قبل از تمرين متفاوت بود. اين بدان‌معني است كه شدت و نوع فعاليت ورزشي ممكن است از عوامل تأثيرگذار بر اكسيداسيون چربي در افراد پيش‌ديابتي باشند.