تأثير تمرين تناوبي پرشدت در موش صحرايي ماده چاق قبل از بارداري بر زمان خستگي، متيلاسيون ژن‌هاي PGC-1α و ساركوليپين در عضله دوقلوي زاده‌هاي موش

چاقي و نياز به كنترل انرژي، درسراسر جهان به‌عنوان يكي از بزرگ‌ترين عوامل در بروز بيماري‌هاي مزمن محسوب مي‌شوند و به‌دليل انتقال مضرات آن از مادر به فرزند بسيار اهميت دارند؛ بنابراين، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين تناوبي پرشدت در موش صحرايي ماده چاق قبل از بارداري بر زمان خستگي، متيلاسيون ژن‌هايPeroxisome proliferatoractivated receptor gamma coactivator 1alpha (PGC-1α) و ساركوليپين در عضله دوقلوزاده‌هاي موش بود؛ براين‌اساس، 40 موش صحرايي سه‌ماهه ماده نژاد ويستار خريداري شدند و به چهار گروه مساوي تغذيه پرچرب، (گرم 22 ± 250) كنترل (گرم 30 ± 170)، تمرين + تغذيه پرچرب (گرم 30 ± 240) و تمرين (گرم 33 ± 190) تقسيم شدند. بعد از انجام شش هفته پروتكل تمرين تناوبي شديد، موش‌هاي ماده باردار شدند و پس از تولد نوزادان، آن‌ها به دو گروه تقسيم شدند. گروه اول براي بررسي متيلاسيون PGC-1α و ساركوليپين، به روشواكنش زنجيره‌اي پلي‌مراز اختصاصيتشريح شدند و گروه دوم بعد از دوماه، پروتكل شنا براي سنجش خستگي را انجام دادند. نتايج آزمون آنواي يك‌طرفه نشان داد كه كاهش معناداري (P = 0.001) در مقادير متيلاسيون ژن PGC-1α و افزايش معناداري (P = 0.001) در آزمون سنجش مقاومت به خستگي، بين گروه تمرين با گروه‌هاي ديگر و گروه تمرين + تغذيه پرچرب با گروه تغذيه پرچرب وجود داشتند؛ بنابراين، انجام تمرين‌هاي تناوبي شديد قبل از بارداري بر متيلاسيون ژن  PGC1αو عملكرد ورزشي نوزادان موش صحرايي در مقاومت به خستگي نقش دارد. همچنين، تمرين تناوبي شديد مي‌تواند تأثير ناشي از مصرف غذاي پرچرب را كاهش دهد.