تأثير تمرين‌هاي استقامتي يك‌نوبتي و دونوبتي هم‌حجم بر عامل نوروتروفيك مشتق از سلول‌هاي گليال و عامل هسته‌اي كاپاB در بخش حسي نخاع موش‌هاي مبتلابه نوروپاتي ديابتي

هدف از انجام اين پژوهش، بررسي تأثير شش هفته تمرين ‌استقامتي هم حجم بر سطوح عامل نوروتروفيك مشتق از سلول‌هاي گليال (GDNF)، عامل هسته اي كاپاB (NF-KB) و درد در بخش حسي نخاع موش‌هاي صحرايي ديابتي مبتلابه نوروپاتي بود. نمونه پژوهش 40 سر موش صحرايي نژاد ويستار 10 ‌هفته‌اي با دامنه وزني 260-230 گرم بود. تعداد 10 سر موش در گروه كنترل سالم قرار گرفتند و 30 سر نيز با تزريق درون‌صفاقي استرپتوزوتوسين (45 ميلي‌گرم/ كيلوگرم محلول در بافر سيترات، 5/4 pH:) ديابتي شدند. پس از ايجاد نوروپاتي ديابتي، موش‌ها به طور تصادفي در سه گروه تمرين يك‌نوبتي، تمرين دونوبتي و كنترل ديابتي قرار گرفتند. هر دو پروتكل تمريني شامل شش هفته تمرين هوازي بود كه با شدت 7060 درصد حداكثر‌ اكسيژن‌مصرفي روي نوار گردان انجام شد. 48 ساعت پس‌ از آخرين جلسه تمريني، از بخش حسي نخاع نمونه‌برداري شد. تجزيه‌وتحليل داده ها با استفاده از آزمـون‌هاي تحليل واريـانس يك‌راهـه، تعقيبي شفـه، كروسـكال واليس و من ويتني انجام شد (P 0/05). براساس نتايج، ميانگين سطح GDNF نواحي حسي نخاع گروه تمرين يك‌نوبتي (P = 0.146) و دونوبتي (P = 0.131) اختلافي با گروه كنترل نوروپاتي نداشت. همچنين، بين ميانگين سطح GDNF گروه تمرين يك‌نوبتي و تمرين دونوبتي تفاوت معنا دار مشاهده نشد (P = 0.990). ميانگين سطح NFKB در گروه تمرين يك‌نوبتي    (P = 0.022) و تمرين دونوبتي (P = 0.039) پايين‌تر از گروه كنترل نوروپاتي بود؛ ولي بين ميانگين سطح NFKB گروه هاي تمرين يك‌نوبتي و دونوبتي تفاوت معناداري وجود نداشت (P = 0.994). نتايج آزمون‌هاي رفتاري درد نشان داد كه شش هفته تمرين يك‌نوبتي و دونوبتي به كاهش معنادار درد نوروپاتي منجـر شد (P = 0.001)؛ در‌حالي‌كه بين گروه‌هاي تمرين يك‌نوبتي و تمرين دونوبتي تفاوت معنادار نبود (P = 0.990). به نظر مي‌رسد كه تمرين‌هاي استقامتي يك‌نوبتي و دو نوبتي بر سطوح NFKB و درد تأثير مثبت دارند و باعث كاهش عوارض نوروپاتي ديابتي مي‌شوند؛ درحالي‌كه بر سطح GDNF تأثير ندارند.