زمان و شخصيت در فيلم جدايي نادر از سيمين اثر اصغر فرهادي

سينما يكي از پر مخاطب ترين و تأثيرگذارترين رسانه هاي دنياي مدرن است. فيلم ها بخشي از محبوبيت خود را مديون روايت هايشان هستند. اين روايت است كه مخاطب را جذب مي كند، او را تحت تأثير قرار مي دهد، يا پيام مؤلف را به او مي رساند. از اين رو و به دليل اهميت ويژه اي كه روايت در اين رسانه دارد، مطالعه اي ساختاري و عميق درباره ي آن امري ضروري مي نمايد. در اين پژوهش تلاش شده است تا با رويكردي ساختارگرايانه، روايت يكي از فيلم هاي مطرح سينماي ايران، يعني جدايي نادر از سيمين (1389)، ساخته ي اصغر فرهادي، بررسي و مطالعه شود. ابتدا تئوري هاي ژرار ژنت در باب روابط زماني ميان سطح داستان و روايت در اين اثر به كار بسته شده اند و مفاهيم «ترتيب رويدادها»، «تداوم» و «بسامد» در متن فيلم مورد بررسي قرار گرفته اند. پس از آن، تئوري هاي ساختارگرايانه ي شلوميت ريمونكنان در باب شخصيت پردازي در روايت متن مطالعه شده اند. بررسي زمان روايت فيلم نشان داد كه ترتيب رويدادها در اين اثر ترتيبي خطي است و رويدادها در روايت و داستان غالبا تناظر يك به يك دارند. تداوم و بسامد نيز در اين فيلم وفادار به سبك واقع گرا است. شخصيت پردازي در اين فيلم عموما به روش توصيف غيرمستقيم است و شخصيت ها از خلال كنش، گفتار و قياس معرفي مي شوند.