زيبايي‌شناسي فرم ديداري در فيلم‌هاي بهرام توكلي (با بررسي سه فيلم پرسه در مه، اينجا بدون من و آسمان زرد كم‌عمق)

فرم ديداري در سينما، ساختاري به‌هم‌پيوسته از عناصر بصري درون قاب فيلم است. از اين ساختار براي پيشبرد قصه، توليد معنا و انتقال احساس استفاده مي‌شود. يعني بيان سينمايي، بيش از هر چيز، از راه ساختمان ديداري فيلم صورت مي‌گيرد. بنابراين مي‌توان گفت پژوهش در باب ساختار ديداري فيلم‌ها يكي از مهم‌ترين وظايف در شناخت سينماي يك كشور است. بهرام توكلي نمونۀ بسيار خوبي است كه از راه بررسي فيلم‌هاي او مي‌توان به شناخت بهتري از فضاي ديداري در بخشي از سينماي ايران دست يافت؛ چراكه او از زمرۀ فيلم‌سازاني است كه فضاي ديداري سبك‌پردازي‌شده‌اي دارند و تصوير در ‌فيلم‌هاي او اهميت بسزايي در قصه‌گويي و بيانگري دارد. در اين پژوهش از يك روش نئوفرماليستي براي فهم و تحليل فرم ديداري فيلم استفاده مي‌شود. يعني تأكيد ما بر روي فرم ديداري به عنوان ساختاري پوياست كه در مخاطب كامل مي‌شود. همين ساختار پويا را در فيلم‌هاي بهرام توكلي نيز مي‌بينيم. توكلي در فيلم‌هايش با استفاده از شگردهايي چون عمق ميدان كم، نورپردازي تيره‌مايه و سرد، غلظت رنگي پايين، لنزهاي تله و وايد، تغيير ته‌مايه‌هاي رنگي و فضاي بصري ذهني، به فرايند قصه‌گويي خود خصلتي ديداري داده است.