بهره گيري فتحعلي شاه از زبان تصوير در قدرت نمايي

شكل گيري شاخه اي جديد از هنر نگارگري ايراني به نام «چهره نگاري و پيكرنگاري درباري» به ابتكار فتحعلي شاه كاربرد نوعي رسانه تصويري بود كه در جهت تحقق اهداف تبليغاتي شاهان قاجار شكل گرفت و بر اين اساس به نظر مي رسد كه بين اين آثار و گرافيك فصل مشتركي وجود دارد و لذا مسأله اصلي مقاله آن است كه احياي ارتباطات تصويري سلطنتي ايران قديم به خواست فتحعلي شاه داراي چه فصل مشتركي با گرافيك بوده است؟ با كمي تأمل بر غالب آثار برجاي مانده از هنرهاي درباري دوران قاجار همچون انواع نقاشي ، صخره نگاري و حتي ضرب سكه اين نكته آشكار مي شود كه عموم آنها داراي اهدافي تبليغاتي بوده، آن چنانكه اگرچه در ظاهر عناصر تزييني محسوب مي شده اند، اما در لايه هاي پنهان خود به لحاظ تأثيرات اجتماعي، ناقل مفهوم مشروعيت بخشي نظام و در يك كلام سازوكار برجسته سازي چهره قدرت بودند، به همين علت مي توان اين آثار را بر اساس هويت كاربردي آنها متعلق به حوزه گرافيك دانست. اين مقاله از نوع كيفي و روش آن تحليلي تاريخي است.