شهر؛ مكان مطلوب تمدن سازي در پروژه پيشرفت اسلامي ايراني

پيشرفت اگر چه ابعاد نظري گستردهاي دارد، اما آنچه پيشرفت را الگو وار ميسازد، تجسم عيني پيشرفت در امور و دست آفريدها و سازه هاي انساني است. اگر تمدن مفهومي انتزاعي است، اما شاخصهاي آن عيني است. شهرها، ماهيت، شاكله و امور و ساختارهايي كه بر زيست فردي و اجتماعي آن حاكم است، از نشانه هاي اساسي و همچنين مكان ظهور و شكوفايي تمدن است. پيشرفت تمدني در شهرها قابل مشاهده و سنجش است. تجربه تاريخ گذشته نشان داده كه ايده هاي پيشرفت نوعا بر محور شهرها و مختصات و ويژگي هاي آنها صورت بندي شده است. مكتب اسلام و آموزه هاي آن شهر را مكان مطلوب تحقق حيات طيبه انساني معرفي ميكند، كاركردها و نقش شهرها در عينيت بخشيدن به ايده هاي مرتبط با وضع مطلوب حيات فردي و اجتماعي انسان در تجربه زيست مدني انسان قابل مشاهده است. از اين رو در طراحي و اجراي پروژه پيشرفت اسلامي ايراني و همچنين در طراحي و اجراي برنامه هاي جامع شهر سازي به اين دو وجه لازم است توجه شود. اولا شهر مكان مطلوب ظهور و شكوفايي ايده هاي تمدني است و اينكه اين پديده براي خود ماهيت، مختصات، پوياييها و معضلاتي دارد. بي توجهي به اين وجوه در فرايند پروژه هاي مرتبط با هر دو موضوع كاستيهاي جبران ناپذير ايجاد ميكند. اين مقاله تلاشي براي برجسته سازي جايگاه شهر در پروژه پيشرفت ايراني اسلامي است.