نقش محروميت احساسي و مصاحبت اجتماعي وتنهايي در سازمان در ايجاد احساس خوشبختي دركار

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين محروميت احساسي، مصاحبت اجتماعي و تنهايي در سازمان با خوشبختي در كار ضمن بررسي اثر تعديل كننده كنترل شغلي انجام شده است. اين مطالعه از لحاظ هدف كاربردي، از نوع توصيفي و با روش پيمايشي انجام شده است. جامعه آماري در اين مطالعه 212 نفر از كاركنان سازمان هاي دولتي شهر سمنان است كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند براي تحليل داده ها، روش حداقل مربعات جزئي و نرم افزار Smart PLS 2 مورد استفاده قرار گرفت. جهت سنجش روايي از روايي همگرا بهره گرفته شده به منظور برازش پايايي، آلفاي كرونباخ مورد استفاده قرار گرفت و ضريب آن براي تمام سازه هاي پژوهش بيشتر از 0.7 مي باشد. نتايج نشان مي دهد كه محروميت احساسي بر تنهايي در سازمان تأثير مثبت و معناداري دارد اما  مصاحبت اجتماعي تأثير منفي و معناداري در ميزان احساس تنهايي كاركنان مي گذارد. نتايج پژوهش اثر مثبت و معنادار تنهايي و احساس خوشبختي در كار را تأييد كرد. همچنين تنهايي در سازمان رابطه ميان محروميت احساسي و حس خوشبختي را ميانجي گري مي كند، ولي رابطه ميان مصاحبت اجتماعي و حس خوشبختي را ميانجي گري نمي كند. با اين وجود، كنترل شغلي رابطه ميان تنهايي در سازمان و حس خوشبختي را تعديل مي كند.