بررسي بنيانهاي نظري علوم انساني بومي در ايران

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي چگونگي اخذ علوم انساني بومي در نزد متفكران ايراني با توجه به آبشخور فكري آنان بوده است. روش: روش پژوهش حاضر تحليل محتواي كيفي بود و همچنين اين پژوهش به لحاظ متغير غايت، بنيادين نظري و  از حيث ماهيت، اكتشافيتوصيفي بوده است. يافته‌ها: برخي از سنّتهاي فكريِ علوم انساني از جمله سنّت فوكويي، پديدارشناسي، فرانكفورتي، هگلي و پوپري دروازه‌اي براي بومي كردن علوم انساني در ايران بوده است و برخي از اين سنّتهاي فكري(پديدارشناسي و فوكويي) به عنوان ردّيه‌اي براي علوم انساني جديد، و اخذ علومِ بومي بوده است. همچنين يافته‌ها بيانگر آن است كه نقطۀ آغازين علوم انساني بومي آنجاست كه نظريه‌پردازان ايراني متوجه انتقادهاي سنّت آبشخوري‌اشان، به ساير رويكردهاي علوم انساني بوده‌‌اند و اين انتقادها را نوعي ترديد و خلأهاي موجود در علوم انساني دانسته‌اند و دانش بومي را براي علاج و بهبود اين خلأها و انتقادها مفهوم‌پردازي كرده‌اند. نتيجه‌گيري: امروزه علوم انساني به حدي در سطح انضمامي و انتزاعي غلبه پيدا كرده است كه حتي اگر متفكران ايراني درصدد تحقق علوم بومي(نه علوم انساني بومي) بوده‌اند، راهي جز گلاويز شدن و نقد علوم انساني نداشته‌اند. متفكران ايراني در رويكردهاي خود نشان داده‌اند كه از مجراي علوم انساني است كه مي‌توان علوم انساني بومي را ايجاد كرد.