توسعه ابزار سنجش تاب آوري سازماني شهر در برابر بحران

وقوع مخاطرات طبيعي از جمله سيل و زلزله با توجه به شرايط محيطي و جغرافيايي كشور همواره منجر به آسيب هاي جدي مالي و تلفات انساني گسترده اي گرديده است و اين در حالي است كه نگرش هاي جاري و حاكم بر مديريت بحران عمدتاً بر مديريت انفعالي بحران و يا كاهش آسيب پذيري هاي كالبدي توجه دارند و حال آنكه تقويت زمينه هاي سازماني مي تواند نقش بسيار مؤثري بر ميزان تاب آوري سكونتگاه هاي انساني در برابر مخاطرات بحران زا داشته باشد. بر اين اساس هدف پژوهش تدوين مدلي جهت سنجش ميزان مؤلفه هاي سازماني سكونتگاه هاي انساني و اجتماعات محلي با تأكيد بر مواجهه با مخاطرات طبيعي و شوك هاي احتمالي است و به منظور سنجش مدل، تاب آوري سازماني يكي از اصلي ترين سازمان هاي ذي مدخل در حوزه مديريت بحران در شهر تهران را مورد ارزيابي قرار داده است. تدوين شاخص هاي سنجش مؤلفه هاي سازماني سكونتگاه هاي انساني در برابر مخاطرات طبيعي براساس مفهوم تاب آوري و ويژگي هاي سازماني سكونتگاه هاي تاب آور در برابر بحران تدوين گرديده است و پس از جمع آوري داده ها در قالب پرسش نامه ميداني بهره گرفته شده است و از آزمون T تك نمونه اي جهت تحليل داده ها و ارزيابي مي زان شاخص هاي اجتماعي مؤثر در برابر بحران استفاده گرديده است. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه ميزان تاب آوري سازمان بررسي شده در ابعاد مورد بررسي بسيار پايين بوده و تفاوت هاي معناداري ميان سطوح تاب آوري در ابعاد مختلف و مشاهده مي گردد. همچنين بر اساس تحليل همبستگي ميان ابعاد بررسي شده بيانگر همبستگي مستقيم ميزان تاب آوري سازماني ساكنين با ميزان دانش و آگاهي و همچنين با ميزان آمادگي كاركنان در مواجهه بحران داشته است.