ارزيابي روش هاي اعمال انعطاف پذيري در فضاهاي مسكوني با زيربناي محدود

انعطاف پذيري در معماري پاسخگوي بسياري از نيازهاي تغيير پذير در فضاهاي داخلي و خارجي محيط هاي مسكوني به شمار مي رود. در بسياري از مساكن با زيربناي محدود، فضا فاقد بهره وري لازم مي باشد، لذا تأمين شرايط آسايش وابسته به مقتضيات سني، سلايق بشري و نحوه جريان بهتر عملكردها در داخل فضا و همچنين تغيير نياز كاربران؛ ضرورت وجود انعطاف پذيري در مسكن را آشكار مي سازد. از اين رو مقاله حاضر با هدف ارزيابي روش هاي اعمال انعطاف پذيري در فضاهاي مسكوني با زيربناي محدود ارائه گرديده است و درصدد پاسخگويي به اين سؤال ميباشد كداميك از روش هاي انعطاف پذيري در فضاهاي مسكوني بيشترين مقبوليت را از طرف ساكنين با خود به همراه دارد. به منظور جمع آوري اطلاعات، اين پژوهش از روش هاي مختلف اسنادي، كتابخانه اي و مطالعات ميداني بهره گرفته است. در بخش نظرسنجي، 128 مصاحبه شونده از ميان هر قشر معمار، متمول و متوسط شهر تبريز انتخاب شد. در مجموع، معيارهاي مورد ارزيابي در جداولي جداگانه با امتيازدهي طيف ليكرت ارزيابي شدند. يافته ها نشان مي دهد بين ميانگين آمار مقبوليت و مطلوبيت روش هاي اعمال انعطاف پذيري در فضاي سكونتي هر سه قشر و همچنين ميانگين مؤلفه هاي عمومي اعمال انعطاف پذيري، اختلاف معني داري وجود دارد (0.05) P. به صورتي كه، در فضاهاي داخلي احساس نياز بيشتري به انعطاف پذير بودن عرصه ها  نسبت به كالبد خارجي وجود دارد و در اين بين، معماران تمايل بيشتري نسبت به اعمال انعطاف پذيري در مقايسه با ساير قشرها دارند. عناصر اصلي متحرك (پله، سقف و ...)، ضعيف ترين معيار و پنج مؤلفه ي پارتيشن هاي متغير، پارتيشن هاي فضادار، مصالح تغيير دهنده رنگ، مصالح كنترل كننده نور و مصالح توليد كننده الكتريسيته، جزو قوي ترين معيارهاي روش هاي اعمال انعطاف پذيري محسوب مي گردد. كم بودن امنيت رواني و حس تعلق ، ناسازگاري با سبك ايراني اسلامي نيز از جمله مؤلفه هايست كه مانع رغبت و مقبوليت انعطاف پذيري از سوي ساكنين مي گردد.