تبيين شاخص هاي مؤثر بر افزايش قابليت پياده مداري به منظور ارتقاي پايداري اجتماعي در محلات (محله چيذر)

بررسي انواع الگوهاي توسعه محلي نشان مي دهد، قابليت پياده مداري به عنوان موضوعي محوري در اين الگوها (مانند توسعه پايدارمحلي، نوشهرگرايي، رشد هوشمند و توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني) مورد تأكيد است. توجه به اين موضوع دركنار تبعات فردي (سلامت فيزيكي و رواني)، تبعات اجتماعي را نيز در بردارد كه به ارتقاي حيات مدني و اجتماعي و از اين رهگذر به پايداري اجتماعي محلات منجر مي شود. بررسي مفهوم محلات پايدار نشان مي‌دهد، يكي از راهكارهاي تحقق پايداري اجتماعي در سطح محلات، ارتقاي كيفيت زندگي به منظور حضور و انجام فعاليت هاي اجتماعي و اختياري است. در عين حال يكي از شاخص هاي محلات پايدار، طراحي شهري مبتني بر خلق مكان و ايجاد حس تعلق ذكر شده است. اين مقاله بر آن است تا تأثير ارتقاي پياده مداري در سطح محلات را به عنوان يك راهكار طراحي شهري محلات پايدار بر ابعاد پايداري شدن اجتماعي در سطح محلات مورد بررسي قرار دهد. بنابراين ضمن بررسي مفهوم محلات پايدار و رويكرد پايداري اجتماعي، شاخص هايي كه بر افزايش و حضور اجتماعي و اختياري پياده مؤثر هستند، شناسايي مي شوند. به منظور تدقيق شاخص ها، نمونه اي از محلات تهران (چيذر) انتخاب و 180 پرسش نامه توزيع و تحليل همبستگي بر روي داده ها انجام شده است. نتايج نشان مي دهد از ديد استفاده كنندگان، در كنار عواملي چون پيوستگي مسير، طراحي مطلوب، توجه به ابعاد زيبايي شناختي، تجهيز مسير (عوامل كالبدي)؛ ساير عوامل غيركالبدي مانند هنجارهاي اجتماعي و فرهنگي بر حضور اجتماعي پياده ها در فضا تأثيرگذار هستند.